Microsoft Word shaytanat1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
220
Jamshidni Chuvrindining uyidan chiqarishdi. 
Zaynab uning o‘limi haqidagi xabarni eshitdi-yu, esi og‘ib qolayozdi. U otasining poylab 
kelganini, fojia uning amri bilan yuz berganini tasavvur ham qila olmas edi. Zaynab tuni 
bilan mijja qoqmadi. Tuni bilan Jamshid unga hamsuhbat bo‘ldi. Jamshid ilgarigidek 
jingalaksoch emas, sochlarini oldirib boshiga do‘ppi kiyib olgan, yanada xushro‘ylashgan 
Otabek edi. Ular qilvir sochlari mayin titrayotgan majnuntol panasida, to‘lqinchalari oy 
nuri bilan o‘ynashayotgan hovuz bo‘yida bir-birlariga roz aytdilar... 
Qizini poylab Manzura ham bu tun uxlamadi. Zaynab hovli o‘rtasida harakatsiz turib 
qolganida Manzura ziyrak edi. Qiziga tikila-tikila ko‘zi toliqdi. Shoshqaloq xo‘rozlar 
qichqira boshlaganida g‘aflat bosibdi. Necha daqiqa ko‘zi ilindi, bilmaydi. Cho‘chib ko‘zini 
ochsa — Zaynab yo‘q. Manzura o‘tirgan yerida «Zaynab!» deb chaqirdi. Javob bo‘lmadi. 
U «Voy, sho‘rim!» deganicha hovliga oyoqyalang holda yugurib chiqdi. Oshxonaga olib 
boruvchi usti berk yo‘lakda osilib turgan odam qorasini ko‘rib dod soldi. Yaxshi hamki 
Yaratgan uning hushini olmadi — yugurib borib qizining oyoqlarini quchoqlaganicha 
yuqoriga ko‘tardi. Bu orada boloxonadagi sergak yigitlar tushib, arqonni yechishdi. 
Oradan bir necha soat o‘tgach, hovliga Elchin kirib keldi. Uyida Zaynabni ko‘rmagach, 
«onasinikidadir», deb shu yerga kelgan edi. Subhi sodiqdagi dahshat to‘ridan qutilmagan 
Manzura uni dardli nigoh bilan qarshi oldi. 
— Zaynab shu yerdami? — degan savoliga «Ha», dedi-yu, ichkariga taklif qilayinmi yo 
yo‘qmi, deb ikkilandi. Oxiri bir qarorga kelib: — Yotibdi,tobi yo‘qroq, — dedi. 
Zaynab karavotda sochlari parishon holda, ko‘zlarini bir nuqtaga qadab yotar edi. 
Manzura qiziga qarab turib xo‘rligi keldi. Pastki labini tishlab, yig‘lab yubormaslik uchun 
tashqariga chiqdi. 
— Nima bo‘ldi? Tuzukmisiz? — dedi Elchin. 
Zaynab unga bir qarab olgach, ko‘zini shiftdagi yana o‘sha nuqtaga qadadi: 
— Men... o‘zimni o‘ldirmoqchi edim...— dedi Zaynab xasta ovozda. 
Elchin nima deyishini bilmay gangib qoldi. 
— Men... yashashni istamayman... Jamshid akamning yonlariga borishni xohlayman... 
— Jamshid? Qaysi Jamshid? 
— Jamshid akamni o‘ldirishdi. Men Jamshid akamni yaxshi ko‘rardim. Xudodan 
yashirmaganni sizdan yashirmayman... Xudo jonimni olmadi. Bolangiz tug‘ilganidan 
keyin... meni o‘ldiring!.. Men... Sizga xiyonat qildim... 
— Yo‘q! — dedi Elchin titrab. 
— Erkak bo‘lsangiz, meni o‘ldirasiz... 
— Yo‘q! — Elchin bu safar qattiq baqirdi. Zaynab shiftga qadagan nigohini uzib unga 
qaradi. 
— O‘ldirasiz...— dedi pichirlab. 
Manzura kirib, Elchinning yengidan asta tortdi. 
— Sizni chaqirishyapti. 
— Zaynab, bu gapni miyangizdan chiqarib tashlang, ishonmayman! — dedi Elchin, 
orqasiga tisarilib. 
Katta xona o‘rtasida Asadbek bilan Kesakpolvon tik turgan holda gaplashishardi. Elchin 
kirib kelgach, Asadbek darg‘azab ko‘zlarini unga qadab, tik bosib keldi. 
— Jamshidda nima qasdingiz bor edi?! — dedi u titroq ovozda. 
— Jamshidda? — Elchin dovdiradi. — Nima bo‘ldi o‘zi, hozir eshitdim... 
Gapini tugatishga ulgurmasdan Asadbek uni giribonidan oldi. 
— Jim yurgin deganmidim? Qasosingni olgan eding-ku? 
— Bek aka, avval gapimni eshiting. Hozir Farg‘onadan kelyapman, axir. 
— Haydar, Shilimshiq qanday o‘ldirilganini ko‘rganmiding? — dedi Asadbek uni qo‘yib 

---

Shaytanat (1-kitob). Tohir Malik