Microsoft Word saodat asri 1 ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
101
келиб қолар, деб кута бошлади. 
Орадан бир неча соат ўтди. Бироқ ҳеч ким келмади. Оқшом тушди ҳамки, ҳеч ким 
келмади. Муҳаммад ибн Абдуллоҳ кечаси шу ерда ётиб қолди. Эрталабдан яна, Абу Хамса 
ваъдасининг устидан чиқади, деган илинжда то кечқурунгача интизор кутди. 
Абдуллоҳ ваъдаси эсига тушиб, келишилган жойга югуриб келганида, учинчи кун ҳам 
ўтиб бораётган эди. 
— Эй йигит, менинг тоза адабимни бердинг. Уч кундан бери сени шу ерда кутиб 
ўтирибман, — деди. Абдуллоҳ узр сўради. Мақсади уни алдаш бўлмагани, ёдидан кўтарилгани 
сабабли шундай бўлиб қолганини айтди. 
Абдуллоҳ кейинчалик шу воқеани эслар экан: 
— Агар мен унинг ўрнида бўлсам, берган сўзимнинг устидан чиқай деб уч кунгача кутиб 
ўтирмасдим. Кутган тақдиримда ҳам, қарздор киши мендан бунчалик осон қутулмасди, — деган 
эди. 
* * * 
Қалб қабиласининг ҳаж сафаридан қайтган кишилари тўғри уйларига кириб бордилар. Ҳеч 
ким гаплашмай, дастлаб бутларининг қошига яқинлашдилар. Қўлларини унга суркадилар. 
Кетаётганда ҳам шу алфозда хайрлашган эдилар. Арабларда одат шунақа эди. Сафар давомида 
халоскор бўлишлари, барака келтиришлари ва таҳликалардан муҳофаза этишлари учун шундай 
қилинарди. 
Бир оздан сўнг кўзлари ёшли Ҳорисани тондилар. Хушхабар келтирдик, эй Ҳориса, 
ўғлингни топдик, — дедилар. 
Ҳориса ҳеч кутилмаган дақиқада бундай хушхабарни эшитиб, эсҳушини йўқотиб қўйди, 
уларнинг бўйнига осилди. 
— Ростми? Қасам ичинг, тангрилар номидан қасам ичинг! 
Йиғлашни ҳам, севинишни ҳам билмасди. Бир амаллаб ўзини тутиб олди. Сўнгра укасини 
қидириб топди. Бор бойлигини бир халтага солиб, укаси билан бирга йўлга чиқди. 
Сафар узоқ давом этди. Ҳар дақиқа соатлар каби чўзилгандек бўлиб туюларди. Ҳориса 
бетоқат эди. Гўё охири йўкдай туюлаётган йўлга қайтақайта тикилар, аёвсиз қиздираётган 
қуёшга ёлворгудек боқар, бир дақиқа бўлсада эртароқ Маккага етиш учун туясини тинмай 
қамчи билан савалар эди. 
— Тезроқ, тезроқ юр, жонивор. Зайдимни жуда соғинганман, — дерди. 
Йўл бўйи оташин шеърлар ўкиб борди. Кўзларидан оқаётган ёшларни артиб ҳам ўтирмади. 
Ниҳоят, акаука Маккага етиб бордилар. Дуч келган кишига: 
— Муҳаммад ибн Абдуллоҳни қидиряпмиз! — дер эдилар. 
Яна бир неча кишидан сўрадилар. Ҳамма уларга ҳошимийларнинг манзилини кўрсатарди. 
Ниҳоят, бир киши: 
— Уни Каъбанинг ёнидан топасиз, — деди. Байтнинг ёнига келдилар. Сўрадилар, 
кўрсатишди. Ҳориса кўрсатилган одамни илк бор кўрганидаёқ излаган одамини топганига, 
қалбида Зайдни бешак қутқаришига қатъий ишонч туғилган эди. Бу муборак чеҳра, марҳамат ва 
шафкатга тўла бу нигоҳлар, ишонч туғдирадиган бу сумбат бир қарашдаёқ Ҳорисага кўп 
нарсани англатган эди. 
— Ал-Амин сенмисан, эй пурзиё киши? 
— Ҳа, менман. 
— Яъни, Абул Қосим, Муҳаммад ибн Абдуллоҳ ибн Абдулмутталиб? 
— Ҳа, ҳа, менман. Мақсадингиз нима? 
Ҳориса ютинди. Сўнгра мақсадга ўтди: 
— Эй Абдуллоҳнинг ўғли, эй Абдулмутталибнинг, эй Ҳошимнинг ўғли! Эй 
қурайшларнинг буюги. Сизлар Ҳарам халқисизлар ва Ҳарами Шарифнинг қўшниларисиз. 

---

Саодат асри қиссалари. 1-китоб. Аҳмад Лутфий