|
www.ziyouz.com кутубхонаси
181
офтобга интилиб, ойнага қапишиб олган. Катта дераза рафидаги тувакда ўсган бодринг палак
отиб, шифтга етай деб қолибди. Сап-сариқ гуллари офтобда яшнаб турибди. Қўзибой разм
солиб қараса, битта-иккитаси найчалабди ҳам. Қўзибой туғруқхона битгандан бери бу ерга энди
келиши. Унинг бу ёқларга келишига ҳеч қандай зарурат ҳам бўлмаган эди. Бу чўдда ҳали
биронта одам боласи дунёга келмаган, туғруқхона комиссия келганда кўрсатиш учунгина
хизмат қиларди, холос. Мухбирлар ёнидан қоғоз олиб, чўлда барпо бўлган биноларни ёзиб
олаётганларида, Қўзибой албатта, «Намунали туғруқхонамиз ҳам бор!» деб қўшиб қўярди. Энди
бўлса ўша «намунали» туғруқхона намуналикдан чиқиб, росмана ишини бошлайдиган бўлди.
Қўзибой ҳам ёнидан блокнотини олди. Нималарнидир ёза бошлади:
«Дераза парда, чинни умивальник, артезиандан қувур тортиш, телефон ўрнатиш, фермадан
сут, Отабойни Марғилонга юбориб, нимаики керак бўлса олиб келтириш...»
У айтганини қиладиган киши бўлгани учун ҳам ёзиб олганини аъзолар ишнинг битгани деб
билишар эди. Гоҳ гуруллаб, гоҳ ўқ отгандек пақиллаб қоровулнинг машинаси етиб келди.
Ундан ёшгина, икки юзи қип-қизил, тўмтоқ қош, бақалоқ бир қиз тушди. Бу — бундан икки йил
олдин акушерлик мактабини битирган Ғупра деган андижонлик қиз эди. У раиснинг
чақиртирганидан қўрқиб кетган экан шекилли, қўй кўзлари ташвишли жавдирарди.
— Синглим, ҳозир бир хотинни олиб келишади. Тайёрмисиз? Нимангиз бору, нимангиз йўқ,
айтинг. Ўзингиз эплаштирасизми, ё одам чақиртирайми? Уялмай айтаверинг, бу янги еримизда
биринчи марта одам туғилиши. Тушуняпсизми? Бу сиёсий иш!
Ғупра қиз боши билан неча марталаб хотинларни туғдирган, Тошкентдаги катта
туғруқхонада зўр акушеркаларнинг қўлида таълим кўрган бўлса ҳам раиснинг, сиёсий иш, деб
қўйганидан кейин юраги дов бермай қолди. Бир оз саросимадан кейин, ўзимиз эплаштирамиз,
деган маънода зўр билан илжади.
— Хотиржам кетаверай-а? Нимаики керак бўлса, қоғозга ёзиб беринг, эртага завхозни
шаҳарга юбораман, олиб келади. Шуни яхши билингки, ишингиз энди кўп бўлади. Пишиб
турган хотинлар кўп. Уйма-уй юриб консультация берасиз. Машина керак бўлса, меникини
олаверинг. Менга фақат шаҳарга тушганда керак бўлади, бошқа вақт сизники.
Қўзибой отга миниб, қаёққадир кетди. Ғупра калит солиб, уйини очди-да, қоровулга сув
қайнатишни буюриб, ўзи асбобларни саранжомлашга киришди.
Машина келди. Ҳаво ранг «Волга» дан Мўйлов хотинини суяб олиб тушди. Ичкарига
киришди. Хотин дояни, кексароқ одам, деб ўйлаган экан, ёшгина қиз эканини кўриб, кўнгли
озиб қолай деди. Эрига, шу ердан қимирламайсиз, деб туриб олди. Мўйлов Ғупранинг ишораси
билан ташқарига чиқиб, скамейкага ўтирди. Ичкаридан хотинининг безовта овози эшитилиб
турарди. Мўйлов этаги осмон билан туташиб кетган чўлга қараб, жимгина ўтирарди.
Ёнидан медпунктнинг ҳамшираси ўтиб кетганини ҳам сезмади. Иягини икки кафтига тираб,
ҳамон қимирламай ўтирганча хаёл сурарди. Хотинини, ўғлини, энди туғиладиган боласини
ўйларди. Онаси бўлганда қандоқ ташвиш қиларди, янги неварасини кўрганда қандоқ севинарди!
Шундай пайтда жим туролармиди, елиб-югурмасмиди?..
Мўйловнинг кўзи олдида юзларини ажин босган, қадди букилган онасининг меҳрибон
сиймоси гавдаланди. «Қўрқма, болам, хотининг омон-эсон қутулиб олади, мана кўрарсан»
деяётганга ўхшарди. Онаси ҳар гапнинг охирига «мана кўрарсан» деб қўшиб айтарди. У ўғлига
тасалли беравериб, шу гапга ўрганиб қолган эди. «Даданг урушдан омон-эсон қайтиб келади,
болам, мана кўрарсан...» «Даданг қайтиб келганда сенга ҳам этик олиб беради, мана кўрарсан...»
«Даданг келганда қўлингдан етаклаб бозорга олиб бориб, ҳар нарсалар олиб беради. Омонтой,
мана кўрарсан...» Бироқ унинг дадаси урушдан қайтиб келмади, ўғлига янги этик ҳам, бозорга
олиб бориб, ҳар хил нарсалар ҳам олиб беролмади...
Омонтой дадасиз ўсди. Дадасининг башарасини ҳам эслаёлмайди, фақат суратидан танийди,
холос. Она етим болани ортмоқлаб катта қилди. Ўқитди, сафга қўшди. У ерга урса осмонга
Саид Аҳмад. Танланган асарлар. I жилд. Ҳикоялар
Do'stlaringiz bilan baham: |
