Microsoft Word said ahmad tanlangan asarlar 1-jild ziyouz com doc

 
* * * 
Омонтой Усмонали акани идорадан тополмади. У Раҳимберди аканинг қабрига мармар 
лавҳа ўрнатиш маросимига кетган экан. Қачон қайтиши маълум эмас. Омонтой йўловчи 
машинадан ялиниб бакини бензинга тўлатиб олди-да, нефть тозалаш заводи қурилиши 
монтажчиларига йўлиқмоқчи бўлиб, мотоциклини потиллатиб кетди. Монтажчилар тушликка 
чиқиб, Ғози ака конторада бош инженер билан ғижиллашиб турган экан. У Омонтойга қарамай 
жаҳл билан ҳовлига чиқиб кетди. Омонтой унга дарвоза олдида етиб олиб, зарур иш билан 
келганини айтган эди, у сал юмшаб нима иши борлигини сўради. Омонтой гапини айтди. Ғози 
ака уни қўлидан етаклаб яна конторага олиб кирди. Чертёжларини кўриб, ташлаб ке-тишини 
сўради. 

---

Саид Аҳмад. Танланган асарлар. I жилд. Ҳикоялар 
www.ziyouz.com кутубхонаси 
189
— Шу бугуноқ кўриб чиқаман. Расчётни тўғри олганмисан ишқилиб? 
Омонтой бош ирғаб кўзларини пирпиратди. Ғози ака унинг кифтига қоқди. 
Омонтой ўша куни қишлоққа қайтмади. Армиядан келганидан бери қўли тегиб Қосим 
акадан хабар олмаган эди. Онасининг маъракасида бир кўрганича қайта кўрмаган. 
Боролмаганига хижолат бўлиб юрарди. «Шу бугун хонаси келиб қолди, бобой билан бир 
гаплашиб ётай» деб бозордан унча-мунча совға олиб, Қосим аканикига қараб жўнади. 
Эшик олдида олтмишларга бориб қолган оппоқ соқолли бир чол ўтирарди. Чол уни кўриб 
бир-икки қадам олдинга юрди. Юрди-ю, оёғидан қувват кетиб, чўккалаб йиқилай деди. 
Омонтой илдам бориб унинг қўлтиғидан кўтарди. 
Бу чол, тўқиган атласлари водийга овоза бўладиган Уста Қосим эди. У Омонтойнинг дадаси 
билан қадрдон, ёшликдан ўртоқ эди. Энди қариб, зах дўконда орттирган боди кучини кўрсатган 
эди. У Омонтойнинг қадди-қоматига, шоп мўйловига қараб, кўзлари яшнаб кетди. Омонтой 
унга дўстини эслатгандек бўлди. 
Омонтой кўп вақтлардан бери сувга тушса бузилмайдиган қўл соат олиб қўйган эди. Ўша 
соатни олиб, чолга тутди. 
— Ҳожати йўқ, болам, менга соатнинг зарурлиги йўқ. Ўзинг тақ, ёш нарсасан!.. 
— Олинг, олинг, ота, атайлаб сизга олганман. Онам шундай деб васият қилганлар. 
Ота бир вақтлар кампирнинг қарз ўрнига тилла соат олиб келганини эслади. Кулиб турган 
кўзларини маъюслик босди. 
— Марҳума топилмайдиган хотин эди. 
Чол то ярим кечагача унинг дадасидан, онасидан гапириб берди. Эрталаб кетаётганида 
кўзига ёш олиб, уни дуо қилди. Тез-тез келиб туришини сўради: 
— Ғанимат бўлиб қолдим, болам, — деди. 
...Ғози ака Омонтойнинг лойиҳасига анчагина ўзгартишлар киритибди. 
— Аниқ ҳисобда ўша инженерларнинг хомчўтига қараганда уч баравар арзон баҳода кўприк 
қуриш мумкин! — деди. 
Омонтой лойиҳани унга ташлаб, ўзи Усмонали акани хурсанд қилиш учун Заркентга қараб 
жўнади.