Microsoft Word murdalar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
133
prokuraturasidanmiz», deb tanishtirishdi, hujjatlarini ham ko‘rsatishdi. Uyni tintishdi. 
So‘ng «har ehtimolga qarshi yerto‘lani ham ko‘rib qo‘yaylik», deb pastga tushishdi. 
Matluba o‘zini bosishga qancha tirishmasin, ularning maqsadlarini avvaldan bilgani 
uchun ham titrayverdi. «Tintuvga ruxsatnomangiz qani? Ikkita xolis guvoh qani?» degan 
talab esa xayoliga ham kelmadi. U-ku, xotin kishi, xavotirda o‘zini yo‘qotadi. Opasiga 
dalda berishi lozim bo‘lgan Sarvar ham dovdirab qoldi. Bir ozdan so‘ng ularni pastga 
chaqirishdi. O‘rtadagi ustun atrofini, sochilgan tuproqni ko‘zdan kechirayotgan 
qirraburun: 
— Bu yerda nima bor? — deb so‘radi. 
— Bilmasam, — dedi Matluba. — Qo‘yadigan narsamiz ko‘pam yo‘q, hadeb 
tushavermayman bu yerga. 
— Bu yer kavlangan. Nega kavlangan? — dedi qirraburun qaddini rostlab. 
— Bilmadim.. balki... 
— Nima balki? 
— Aytaverayinmi? 
— Bizni chalg‘itishga urinmang, biz hammasini bilamiz. 
— Bilsangiz... aytmay qo‘ya qolaymi? 
— Bilganlaringizni gapiring! 
— Bilganlarim... Ancha vaqt o‘tdi-da... kuz paytida edi, kechasi bir erkak, bir ayol 
uyimizga bostirib kirishdi. Darvoza qulf edi, hovliga qanday tushishganini bilmayman. 
Erkagi cho‘loq ekan. Vish-vish qiladi, gapiga tushunmayman... — Shu zaylda Xursanali 
o‘rgatgan gaplar aytildi. Ular ishonib-ishonmay bir-birlariga qarab qo‘yishdi. 
— Militsiyaga xabar qildingizmi? — deb so‘radi qirraburun. Bunaqa savol Xursanalining 
rejasida yo‘q edi. Shu sababli Matluba dovdiradi. 
— Militsiyaga nima uchun xabar bermadingiz? — dedi bu safar qirraburun dag‘allik 
bilan. 
— Militsiyaga aytsang, o‘ldiramiz deyishgan, bolalarni ham... — Matlubaning tiliga 
kelgan bu gapdan ular qoniqishib, boshqa narsa so‘rashmadi. Ularning buyrug‘i bilan 
Sarvar ustunni chetga surdi, g‘ishtlarni ko‘chirdi, tuproqni surdi, qopqoqlarni ochdi. 
Ochdi-yu, «agar titishmasa tanga qoladi», deb umid qildi. Qirraburun bo‘sh o‘raga bir oz 
qarab turdi-da, so‘ng engashib, barmoqlari bilan tuproqni titib, tilla tangani topdi. 
Qaddini ko‘tarmay turib tangani chiroq yorug‘iga tutdi, tishlab ko‘rdi. Keyin yana tuproq 
titdi. So‘ng ketishdi. Ertasiga qirraburunning o‘zi keldi. Beshta odamning suratini 
ko‘rsatdi. Matluba Xursanali ko‘rsatganni tanidi. Tanidi-yu: 
— Faqat bitta joyi o‘xshamaydi, — dedi. 
— Qaeri? — dedi qirraburun unga qattiq tikilib. 
— Qulog‘ining yarmi yo‘q edi. Yo bu eski rasmimikin? 
Qirraburun suratlarni cho‘ntagiga solib «xayr» ham demay iziga qaytgan edi... 
Hozir Omonulloning «kim edi, qachon keldi, nimaga keldi?» degan savoli o‘sha 
voqeani chaqmoq umrichalik lahzada eslashga majbur etdi. Esladi-yu, ammo sirtiga 
chiqarmadi: Xursanalining amrini bajardi. 
Omonullo suhbatini boshlamay, Safar kelib ayvon panjarasiga o‘tirib oldi. Matluba 
unga qarab qo‘yib, o‘ng‘aysizlandi. 
— Safar, kalit mashinada qolibdi, — dedi Omonullo ma’nodor ohangda. 
Safar do‘stining maqsadini anglab, o‘rnidan turdi-da, ko‘chaga chiqib ketdi. 
Ranjiganini sezdirmadi, ammo ichida do‘stini avra-astarini ag‘darar darajada bo‘ralab 
so‘kdi. 
Omonullo arqonni uzun tashladi. «Tursunali To‘x-taev bilan qachon tanishgansiz, 
qachon turmush qurgansiz, bolalar...» kabi savollarga olinajak javoblar u uchun muhim 

---

Murdalar gapirmaydilar (qissa). Tohir Malik