Microsoft Word murdalar ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
144
— Yaxshi, buni hali mutaxassislarimiz aniqlab berishadi. Nima bilan, qanday 
kesganingizni ham eslab turing. Endi asosiy gapga o‘taylik: uyga kirganingizda kim bor 
edi? 
— Bugunmi? — deb so‘radi Samandar. 
— Yo‘q, o‘sha kuni. 
— Hech... hech kim yo‘q edi. 
— Xotiningiz, men ikkinchisini nazarda tutyapman, hozir qaerda? 
— Bilmasam... uni toqqa olib ketsam, deb keluvdim. 
— Shu gapingizga o‘zingiz ishonasizmi? 
— Meni nima uchun bunday so‘roq qilyapsiz? Aybim nima? 
— Aybim, dedingizmi? Sizning tilingizda bu «ayb» deyilsa, bizningcha «jinoyat» deb 
yuritiladi, — Omonullo shunday deb portfelidan murdalarning suratini olib ko‘rsatdi. 
Samandar bir qaradi-yu, darrov ko‘zlarini olib qochdi. — Qarang, nima uchun qaragingiz 
kelmayapti? Nima uchun ularni o‘ldirdingiz? Rashk qildingizmi yo boshqa sabab bormi? 
Samandar bu savollarni eshitgach, ko‘zlarini katta-katta ochib Omonulloga qaradi. 
Omonullo uni kuzatib, bamaylixotir o‘tiraverdi, boshqa so‘z aytmadi. Mana shu qisqa 
muddatli sukut Samandarga ajal o‘qining azoblaridan ham battar tuyuldi. U o‘shanda 
o‘liklardan qo‘rqib qochgan edi, bu qochqinligi, bu qo‘rqoqligi evaziga «qotil» degan 
nishonga erishuvini o‘ylab ko‘rmagandi. Bo‘yniga sirtmoq osongina tusha qolishi yetti 
uxlab, bir tushiga kirmagan edi. «Nima uchun o‘ldirdingiz?» degan savol uy devorlariga 
urilib aks-sado beraverdi. 
— Nima deyapsiz?... Men.. o‘ldirganim yo‘q, — deb pichirlashi bilan dardini to‘sib 
turgan to‘g‘on buzilib, yig‘lay boshladi. 
«Birinchi xotini to‘g‘ri aytgan ekan», deb o‘yladi Omonullo. 
— Siz o‘ldirmagan bo‘lsangiz... kim qilishi mumkin bu ishni? 
— Bilmayman... 
— Pichoq sopida barmoq izlaringiz bor, — Omonullo buni taxminiga asoslanib aytdi. 
Pichoq sopi, eshik tutqichi, temir javon, yana ayrim buyumlardagi bir xil iz Ochilovga 
tegishli, deb gumon qilingan edi. Gumon haqiqatga aylanishi uchun bir necha daqiqadan 
so‘ng Samandarning barmoq izlari olinadi. Unga qadar esa taxminga suyanib ish ko‘rish 
ham mumkin. 
— Men o‘ldirganim yo‘q, ishoning. Men kirganimda ular... 
— O‘lganmidi? 
Samandar bosh irg‘aganicha go‘dak kabi yig‘layverdi. 
— Unda nima uchun «ko‘rmadim» dedingiz? 
— Qo‘rqdim... 
— Nimadan... yoki kimdan? 
— O‘likdan... o‘likdan qo‘rqaman. 
— Qiziq... siz qo‘rqsangiz, men qo‘rqsam, murdani kimdir ko‘mishi kerak-ku? O‘likni 
ko‘ra turib qochib qolganingiz aqlga sig‘maydigan ish. Deylik, siz qotil emassiz. Lekin 
kirdingiz, ko‘rdingiz, xotiningiz bu ahvolda, yonida esa bir erkak. Tanirmidingiz uni? 
— Yo‘q, yo‘q, tanimayman. 
— Xotinim bilan o‘lib yotgan bu erkak kim ekan, deb qiziqib qaradingizmi o‘zi? 
— Yo‘q... ochig‘ini aytsam... qaradimu yuzini ko‘rmadim. U... yuztuban yotgan ekan. 
— Nima? Yuztuban? Adashmayapsizmi? 
Samandar bir oz o‘ylanib, so‘ng aytganini takrorladi. Omonullo esa ajablanib 
chalqancha yotgan murdaning suratiga qarab oldi. «Agar bu o‘ldirmagan bo‘lsa, demak, 
qotil uyda edimi, u chiqib ketganidan keyin murdani o‘girib qo‘ydimi?» Omonullo bu 

---

Murdalar gapirmaydilar (qissa). Tohir Malik