Microsoft Word muminning sifatlari ziyouz com doc

 
-30-
МЎЪМИН ДЎСТИНИ ЎЗИДАН УСТУН КЎРАДИ 
 
“Мўъмин киши дунёда ғариб кабидир. Дунёнинг лаззатларига у илтифот 
этмайди. Дунёда ўзини хор тутади. Инсонлар мақбул кўрадиган ҳол, тавозуъ сабаби 
34
“Рамуз ал-аҳодис” 183\1, ҳазрати Ибн Умар разийаллоҳу анҳумо ривоят қилганлар. 
35
“Рамуз ал-аҳодис” 231\13, ровий ҳазрати Анас ибн Молик разийаллоҳу анҳу. 

---

Мўъминнинг сифатлари. Муҳаммад Зоҳид Қўтқу 
www.ziyouz.com кутубхонаси 
24
билан, унда кўринмайди. Унинг шундай бир ҳоли бордирки, бу ҳол бошқа 
инсонларни роҳатлантиради. Аммо шу сабабдан унинг ўз вужуди машаққатдадир”
36
. 
Комил ва етук мўъминлар дунёда ғариб кабидирлар. Ватандан йироқдаги кишини ғариб 
дейдилар. Ғариб инсон гарчанд кўзлари бўлса-да, худди кўр кишига ўхшатилган. Мўъмин ғариб 
каби бўлгач, кўзи кўр кабидир. Дунёга назар ташлаб, унга алданадиган ҳолда эмас. У доим 
ботин оламидадир. Шу боис зеҳни кучли. Эшитганларини унутмайди. Ҳатто бир марта 
гаплашган кишиларини анча вақт ўтгандан кейин ҳам овозларидан танийди. Шу каби 
мўъминнинг ички дунёси, басирати жуда кучли, зеҳни ўткир, фаросати қувватли бўлади. Фикр-
мулоҳазалари кўпинча тўғри чиқади. Ватанини тарк этиб, борган жойида ҳам муқим бўла 
олмаган ғариб инсон у жойни ҳам ватан қила олмайди. Шунга ўхшаб мўъмин ҳам қаерда 
бўлишидан қатъи назар, бу дунё неъматларига эътибор бермайди.
Мўъмин ҳам кўниккан одатларини тарк этиб, зуҳдга берилиб, дунёда ўзини Мавлосидан 
узоқлаштирувчи ҳамма нарсадан воз кечиб, асл ватани бўлган охиратга юз бурганидан, бу 
дунёнинг завқу сафоларига илтифот этмайди. Зеро, охират салтанатининг дунёвий лаззатларга 
асло ўхшамаслигини яхши билади. Фонийдан кўра боқийни танлаганидан у ғариб кабидир. 
Масалан, ҳажга ёки бошқа бир зиёрат мақсадид йўлга чиққан инсон, вақтини йўлларда беҳуда 
ўтказишни истайдими? Йўқ, асло! У фақат манзилига тезроқ етиб боришни ўйлайди. Шунинг 
учун мўъмин дунёнинг бирор иззати билан ошнолик қилмайди ва қила олмайди. Чунки 
иззатпарастликнинг охири войдир. Бу эса ҳар доим кўзимиз ўнгида намоён бўлиб турибди. 
Мана, султонлар, ҳукмдорлар, вазиру вузароларнинг оқибатлари барчамизга маълум. 
Буларнинг ҳар бири ибрат лавҳасидир. Ҳақиқий мўъмин дунёда бошига келган зиллатлар 
туфайли фарёду фиҳон чекмайди. Дод-фарёд солишга зарурат сезмайди. 
Инсонларнинг шундай ҳоллари борки, уни иқбол дейдилар. У эса дунёда азиз бўлмоқ ва 
нафсини иззатга лойиқ деб даъво қилмоқдир. Мўъмин кишининг ўз ҳоли борки, унинг кўзи 
ўнгида дунёнинг сариқ чақалик қиймати йўқ. Шу боис мўъмин ҳеч кимни хафа қилмайди. 
Инсонлар ундан фароҳат кўрадилар. Унга нисбатан ҳеч қандай андишалари бўлмайди. Ҳар 
қандай ҳолда ундан хотиржам бўладилар.
Ҳолбуки, инсонлар дунёда мўъминларга хос бу соддаликни ихтиёр этмаганлари боис, ҳар 
қанча иззат-икромда кўринсалар-да, хорликдан асло қутула олмайдилар. Шунинг учун комил 
мўъминлар фақатгина дунёнинг зиллатини ва охиратнинг иззатини ихтиёр этганлари учун 
вужудлари зоҳиран машаққат чекаётгандек кўринади, аслида эса ботин оламида роҳат, завқ ва 
сурур ичида бўладилар. Жаноби Файёзи Мутлақ барчамизни аҳли камолга ошно ва ўзимизни 
ҳам комил мўъминлардан бўлишимизни насиб айласин.