Microsoft Word kr davron ziyouz com doc

www.ziyouz.com кутубхонаси 
36
— Ундай деманг. Тўғрисини айтсам... кутаётган эдим. 
— Тушунгизга кирдимми? 
— Йўқ... Нима учундир кўргим келаётганди. 
— Нима учундир? 
— Ҳа... Баъзан шундай бўлади. 
— Шу ерда ўтираверамизми? 
— Истасангиз... Йўқ... Лутфингизни дариғ тутмай биз ғарибнинг кулбасини пойи қадамингиз 
билан ёруғ этсангиз бошимиз осмонга етарди... 
— Дуруст. Бу ерларда бекор юрмай, чиройли сўзлашни ўрганибсиз. Бундай чучмал таклиф 
ёқмаса ҳам «лутфимни дариғ тутмайман». 
— Сизга тушуниш қийин. Ўзи сизга нима ёқади-а? 
— Кўп нарса эмас. Кетдикми? Раисни ишдан қўймайлик. 
Даврон раисни қўшни хонадан топиб, кетишаётганини, Маҳбубанинг ким эканини қисқа 
қилиб айтди-да, ташқарига чиқди. Икковлари қорли сўқмоқдан юриб кетдилар. Даврон ёлғиз 
ўғли шаҳарга кўчиб кетган бир кампирникида яшаётган эди. Кампир уйида камдан-кам бўлар, 
кўп вақти шаҳарда, ўғлиникида ўтарди. Қиш чилласи бошлангандан бери қишлоққа қадам 
қўйгани йўқ. Маҳбуба бундан, албатта бехабар эди. Кўча эшигининг қулфлоғлик эканидан 
ажабланди. Аммо буни Давронга сездирмади. 
Уй ичи иссиқ, саранжом-саришта эди. Даврон ёшлигидан кўп ишни ўзи бажаришга кўниккан 
эди. Онаси даладан ҳориб қайтган кезлари уй юмушларини ўзи қиларди. 
Даврон кира солиб ошга уннади. Маҳбуба енгини шимариб унга кўмаклашди. 
— ДъАртанян қалай, яхши юрибдими? — деб сўради Даврон пиёз тўғрай туриб. 
— Ҳа, анча эси кириб қолди. ДъАртанянни унутиб ҳам қўйди. 
— Унутгани ёмонми? 
— Маҳбуба елка қисиб бир оз жим қолди. 
— Ким билади, балки яхшидир. Ҳақиқий ҳаёт билан орзунинг мутаносиб эмаслигини вақтида 
англагани дуруст. Бўлмаса умрининг охиригача адашиб юради. 
— Унда нимага ачиняпсиз? Ўзингиз шундай бўлишини истардингиз-ку? 
— Ҳа... лекин... боланинг сурур билан эрта хайрлашиши ҳам тўғри эмас, шекилли. 
— Энди «дъАртанян келмайди» деганингизга афсусланяпсизми? 
Маҳбуба Давронга ялт этиб қаради. У коса тагида ним коса борлигини фаҳмлади. Шунинг 
учун ўзини эшитмаганга солди. Даврон саволни бошқа қайтармади. Шундан сўнг ош пишиб, еб 
бўлгунларича ҳам гаплари унча қовушмади. Бирига бирининг сўзи илмоқлидай бўлиб 
туюлаверди. 
— Шаҳарга қачон қайтасиз? — деб сўради Маҳбуба чой ичиб ўтиришган пайтда. 
— Қайтиб нима қиламан? — деди Даврон пиёлани қўйиб. У шундай саволни олдиндан 
кутган, тайин жавоб ҳам тайёрлаб қўйган эди. 
— Ҳар ҳолда... эгилган бошни қилич кесмайди. 
— «Агар бош ҳақиқат олдида эгилса», десангиз тўғрироқ бўларди. 
— Балки сиз уни тўғри тушунмагандирсиз? 
— Нима, мен ёш боламанми? 
— Унинг асл мақсади ўзингизга ҳам қоронғи-ку? 
— Тўғри, қоронғи. Аммо энг муҳим бир нарсани аниқ биламан. 
— Нимани? 
— Унинг аблаҳ эканини. 
— Исбот? 
— Менинг бу ерда юрганим камми? 
— Албатта. 
— Сизга тушуна олмаяпман. Сиз ўша аблаҳнинг адвокати эмасмисиз? 

---

Даврон (қисса). Тоҳир Малик