Microsoft Word fargona kelini ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
20
Somon pastki iyagida bitta-yarimta ko‘rinar-ko‘rinmas ko‘sa soqolli, yuzi yassidan kelgan 
yigit. Uyqudan turgan kishining ko‘zidek ikki ko‘zining oqiga qizil aralashgan. Bundan 
tashqari u g‘ilay bo‘lgani uchun sizga qaraganda shiftga yoki eshikka qarayapti, deb 
o‘ylaysiz. Ko‘zi hamma vaqt alang-jalang. Siz bilan so‘zlashayotganda yerga qarab 
turadi yoki qovoqlarini chimirgancha boshqa tomonga qarab gapiradi. Bir narsadan 
qo‘rqqandek, lablari pirillab uchib turadi. Gap boshladimi, so‘zlari biri ikkinchisiga ulanib 
ketaveradi. Shu bilan birga, u hiylakor, aldamchi, o‘zidan boshqaga hech narsani ravo 
ko‘rmaydigan xudbin odam. 
Otasi unga kirish uchun ijozat berishi bilan boshida ipak qalpoq, egnidagi butun jasadini 
qoplagan uzun to‘ni etagiga chalishib ketgudek bo‘lib chopib ichkari kirdi-da, hokim 
huzurida tik turgancha: «Kirshonshohga* bordim, lekin u yerda kohinni topmadim. 
Aytishlaricha, u ertaga ertalab kelarmish, nima qilay? Uyiga borib, uni topib kelaymi?» 
— dedi. 
Hokim ensasi qotib: 
— Bu yerga qaytib kelib o‘tirmay, uni topib kela qolsang bo‘lardi-ku, mayli, ertaga 
boshqa odam yuboramiz, bor, ishingni qilaver, — dedi. 
Otasining Somonga qilgan muomalasidan Jahonning: «Demak, otam uni yaxshi ko‘rmas 
ekanlar», degan gumoni yana ortdi. U ilgari bunday muomalani ko‘rmagandi. 
— Uning xuddi shu kechasi sizga zarurligini bilganimda, qaerdan bo‘lsa ham topib kelgan 
bo‘lardim, bo‘lmasa hozir yana borib kela qolay? — dedi Somon. 
Somon gapirayotganda otasi tikilib turgandi, u gapini tugatishi bilan yuzini boshqa yoqqa 
burdi-da: «Yo‘q, kerak emas, meni o‘z holimga qo‘y, ozgina dam olmoqchiman», — 
dedi. 
Somon engashib otasining ikki qo‘lini o‘pdi-da, yurgan yo‘lida qoqilib-suqilib, chiqib 
ketdi. Jahon tik turganicha goh otasiga termular, goh ikki ko‘ziga yosh olib, ma’buda 
yonidagi shamga tikilar edi. Jahon otasining lab qimirlatishidan ko‘nglidagi yashirin bir 
sirni aytmoqchi bo‘layotganini payqab, karavotga o‘tirdi-da, uning qo‘lini ushladi. Undan 
sovuq ter chiqqanini, sal qaltirayotganini sezdida: «Dada, menda ishingiz bormi yoki 
ketaveraymi?» — deb so‘radi. U yostig‘ini tuzatarkan: «Qizim, ketaver..., yo‘q..., tura 
tur..., mayli, ketaver, borib dam ol!» — dedi. Jahon tashvishlanib: 
— Dada, sizga nima bo‘ldi? Akam Somon aytganingizni bajarmagani uchun xafa 
bo‘ldingizmi? U maqsadingizni yaxshi tushuna olmabdi, xolos, — dedi. 
Hokim boshini bir silkib qo‘ydi. 
— U mening maqsadimni tushunmabdi, lekin men uning maqsadini tushundim. Hisob 
vaqti yaqinlashdi... — U shunday dedi-yu, yotib, uxlash uchun choyshabni ikki yelkasiga 
ko‘tarib oldi. Endi otasi bu to‘g‘rida ko‘p gapiraverishni istamaganini sezgan Jahon uning 
choyshabini to‘g‘riladi-da, qo‘lini o‘pib chiqib ketdi. U akasini o‘ylagancha o‘z xonasiga 
bordi. Hayzuron uni uyda kutib o‘tirardi. Kelishi bilan yuqoriga olib, otasining ahvolini 
so‘radi, «Kiyim-boshlaringni almashtirib, o‘rningga borib uxla», dedi. 
Jahon hamon tik turardi. Uning xayoli Zirg‘omda ekanini payqagan Hayzuron tasalli 
berdi: 
— Hamma joy-joyiga ketdi, bog‘chada ham, ayvonda ham chirog‘lar o‘chirildi, 
Zirg‘omdan hanuz darak yo‘q, balki ertaga kelib qolar. 
Bu gapdan qanoat hosil qilgan Jahon uning yordami bilan kiyimlarini almashtirdi, 
shundan keyin Hayzuron xayrlashib, chiqib ketdi. Jahon endi o‘rniga yotay deb turganida 
bir xodima kirib: «Somon keldi, siz bilan gaplashmoqchi, huzuringizga kirishga ruxsat 
so‘rayapti», — dedi. 
Somon kelganini eshitgan Jahon xursand bo‘lib ketdi, chunki otasining unga qilgan 
muomalasi Jahonga g‘alatiroq tuyulgandi. Somon g‘amgin, xafa holda kirdi. Uning 

---

Farg‘ona kelini (roman). Jo'rjiy Zaydon