Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
48
paltosida, kechagi piymasida edi. 
Dadam bilan oyim bir seskanib tushishdi. Hozir janjal bo‘lishini bilib, mening ham 
yuragim orqaga tortib ketdi. Biroq hech qanaqa janjal bo‘lmadi. Dalavoy ostonada turib, 
negadir jilmaydi. 
— Assalomalaykum! — dedi baland ovozda. Shunda uning judayam qo‘rqinchli odam 
emasligini payqadim. Dadam rangiga qon yugurib, asta o‘rnidan turdi. 
— Keling, keling, — dedi-da, borib ko‘rishdi. Oyim darrov dasturxonga jiyda, yong‘oq 
keltirib qo‘ydi. Dalavoy bu safar piymasini yechib chiqdi. Onam yangi ko‘rpacha 
bo‘lmagani uchun sandal to‘ridagi ko‘rpachaning orqasini o‘girib, qaytadan yozdi. Dadam 
mehmonning orqasiga yostiq qo‘ydi. Dalavoy piyolani aylantirib-aylantirib, choy 
ho‘plarkan, menga qarab ko‘zini qisdi. 
— Qalay, polvon! 
Uyalganimdan yerga qarab oldim. Shunda undan allaqanday qo‘lansa hid kelayotganini 
payqadim. 
— O‘zizam ja haligidaqa odamsiz-da oka! — Dalavoy dadamga yuzlanib, baralla ovozda 
kuldi. — Qilar ishni qip qo‘yib, tag‘in odamni so‘kib o‘tiribsiz, oka. 
Dadam uzrli qiyofada yelkasini qisdi. 
— Endi, ukam, jahl chiqqanda, aql ketadi... 
— O‘ziyam ja, kattasini ag‘daribsiz-da, oka! — Dalavoy negadir yana kuldi. — Ha, endi 
shunaqa ekan, bir og‘iz aytmaysizmi, shu ishni shundoq qilmoqchiman, deb. Axir jahon 
bedarvoza emas, tartib bor, zakun bor... 
Dadam xijolat chekib, dasturxon chetini himara boshladi. 
— Endi, ukam, biz bir po‘ristoy odammiz. Bunaqa qonunlarni tushunmasak, bu yoqda 
bolalar sovuqda qoldi. 
— Shu-da endi, oka! — Dalavoyning milki qizarib ketgan kulrang ko‘zlarida samimiy 
tabassum o‘ynadi. Dadamning yelkasiga qoqdi. — Bir og‘iz maslahat solsangizu 
hammasini zakonniy qilardik. 
Boyadan beri indamay choy quyib uzatayotgan onam endi gapga aralashdi. 
— Bu odam bilmabdilar-da, jon ukam, gunohlaridan kecha qoling. 
Dalavoy oyimga qaramadi, dadamga tikilgancha, jiddiy tortdi. 
— Endi, oka, biz bir joyning odamimiz, ot tepkisi otga o‘tmaydi. 
— Rahmat, ukam, — dadam yana boshini xam qildi. — Siz bizlarni siylasangiz, sizni 
Xudo siylasin. 
— Men-ku shu yerning odamiman, — Dalavoy ovozini pasaytirdi. — Ammo o‘rtoq 
Toshevning oldida, shu ish shundoq bo‘lgani chatoq bo‘ldi. Katta odam. Qamatmaguncha 
qo‘ymayman deyapti. Ikkalamizni askarblyat qildi, deyapti. 
Oyimning rangi bir zumda o‘zgarib ketdi. Dadam bo‘lsa, taqdirga tan bergandek, hamon 
boshini quyi solib o‘tirardi. 
— O‘rtoq Toshevga yotig‘i bilan tushuntirdim, — Dalavoy ovozini yanayam pasaytirdi. — 
O‘zimizning odam gunohidan o‘ta qoling, dedim. Hozircha ko‘nmay turibdi-yu, ko‘nadi. 
Ko‘nmay qayoqqa borardi. «Qurug‘i»dan obkeb beraman, dedim. 
Birdan oyimning yuzi yorishdi. Dik etib o‘rnidan turdi-da, hujraga kirib ketdi. Dalavoy 
onamning ketidan qarab qoldi. Dadam bo‘lsa hamon dasturxon qatini o‘ynab o‘tirar, 
barmoqlari bilinar-bilinmas titrar edi. O‘sha zahoti onam xalta ko‘tarib chiqdi. Bu — 
kechasi Achinska olmay ketgan o‘sha turshak to‘la xalta edi. 
— Mana, opovsi, — dedi oyim xaltani Dalavoyning oldiga qo‘yib. — Qoq-quruq. Qantak 
o‘rikning turshagi. Adasi o‘z qo‘llari bilan quritganlar. Bittasiyam yerga tushmagan. 
Dalavoy goh onamga, goh xaltaga qarab, talmovsirab turdi-da, birdan qah-qah otib kulib 
yubordi. Bir zumda kulrang ko‘zlaridan yosh tirqirab chiqdi. U ko‘rpachani mushtlab-

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov