Microsoft Word dunyoning ishlari ziyouz com doc

www.ziyouz.com
kutubxonasi 
84
yelkangdan oshirib, anhorga otib yuborsang, yangi tishing tilla bo‘lib chiqadi. 
Men Xo‘janing aytganini qildim. 
— Endi og‘zingni yuvib ol, — dedi u ko‘zimga termilib. — Meni aytdi dersan, kuzgacha 
tilla tish chiqadi. 
Keyin ikkovimiz anhorga tikilgancha uzoq jimib qoldik. Suv unsiz oqar, narigi sohilda 
qamishlar qilt etmay turar, ora-chora qaldirg‘ochlar suvga tumshug‘ini tekizib, «viyt» 
etgancha, yana havoga ko‘tarilar edi. Xo‘ja jo‘raboshining boyagi gapini o‘ylab o‘tirganini 
bilardim-u, nima deyish, nima qilishga aqlim yetmasdi. 
— Juda katta-a? — dedim anhorga imo qilib. 
— Shuyam katta bo‘ptimi? — Xo‘janing ko‘zlarida birdan o‘t chaqnadi. — Chirchiqda 
shunaqa katta daryo borki, ichida akulalar suzib yuradi. 
— O‘zing ko‘rganmisan? — dedim ishonmay. 
— Bilaman-da! — Xo‘ja orzumandlik bilan xo‘rsindi. — O‘sha daryoning bu betidan u 
betiga bemalol suzib o‘taveraman. 
— Suzishni bilmaysan-ku? 
— Oyim o‘rgatadilar. 
— Akula yeb qo‘ysa-chi? 
— Akulang nima bo‘pti! Dadamga aytaman, to‘pponcha bilan otib tashlaydilar. — U 
shunday dediyu birdan noto‘g‘ri gapirganini payqagandek, jimib qoldi. Ko‘zlari 
javdiragancha teskari qaradi. Bir zum suvga tikilib o‘tirdi-da, xo‘rsindi. — Yur, mollarga 
qaraylik. Chakalakka kirib ketmasin... 
Ertasiga akalarim jo‘raboshining ta’zirini berib qo‘yishdi shekilli, echkimni o‘tloqda 
boqishga ruxsat tegdi. 
— Lekin anovi Xo‘jangga aytib qo‘y, yalmog‘iz buzog‘ini yana olib kelsa, jig‘ini ezib 
qo‘yaman! — dedi jo‘raboshimiz ko‘kargan qovog‘ini silab. 
O‘zimga qolsa echkimni jon deb o‘tloqda boqardimu Xo‘janing bir o‘zini jiydazorda 
qoldirgim kelmadi. Nima qipti, bu yerda ham o‘t ko‘p. Har kuni o‘ynaydigan futbol bilan 
chillakdan mahrum bo‘ldik. Ammo Xo‘ja bilan sira zerikmasdim. Shunaqangi narsalarni 
biladiki! Bu yerdan olisda, judayam olisda, tog‘lar orqasida Chirchiq degan shahar bor. 
Shunaqa katta shaharki, uning oldida Toshkent nima bo‘pti! U yerda shunaqangi katta 
daryo oqadiki, ichida uydek-uydek kemalar suzib yuradi. Xo‘janing oyisi qachon 
xohlasak bizni o‘sha kemalarga olib chiqaveradi. Xohlasak, baland tog‘larga chiqamiz. U 
yerdan butun dunyo ko‘rinadi. Bizning uyimiz ham, Xo‘jalarniki ham, Xo‘janing dadasi 
ham, hamma-hamma! 
Bular hammasi yaxshi-yu, Xo‘janing bir odatini tushunolmasdim. Gapirib turadi-turadi-
da, birdan jimib qoladi. Anhorga tikilgancha bir narsalarni o‘ylab o‘tiraveradi, 
o‘tiraveradi. Shunaqa paytlarda zerikib ketaman. 
Bir kuni uni yo‘qotib qo‘ydim. Jiydazor ichkarisiga kirib ketgan echkimni qaytarib 
kelguncha terlab ketdim. U yoqdan haydasam, bu yoqqa qochadi. Chakalak ichiga kirib 
oladi-da, masxara qilgandek, dumini likillatib, qisqagina ma’rab qo‘yadi. Oldiga boray 
desam, jiyda tikanlari hammayog‘imni tirnab tashlaydi. Alam ustida kesak bo‘ron qilib 
yaydoq joyga olib chiqqunimcha kun botdi. Qarasam, Xo‘janing buzog‘i daraxtga 
bog‘loqlik turibdi-yu, o‘zi yo‘q. Yugurib, ikkalamiz o‘tiradigan suv bo‘yidagi do‘nglikka 
bordim. Yo‘q, u yerda ham ko‘rinmaydi. 
— Xo‘ja-a-a! — dedim baqirib. 
Oqshom zulmati bostirib kelayotgan jiydazor orasida «a-a-a» degan sado keldi. Birdan 
yuragimni vahima bosdi. Akalarim jiydazorda ajina bor, deyishar edi. Xo‘jani ajina chalib 
ketgan bo‘lsa-chi?! Ovozim boricha chinqirib yubordim: 
— Xo‘ja-a-a! 

---

Dunyoning ishlari. O’tkir Hoshimov