Microsoft Word ch aytmatov sarvqomat dilbarim lotin ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 

10

— E, Jontoy... 

U ko‘zlarini lo‘q qilib, Xadichaning oyoqlariga tikilib turardi. Xadicha esa ensasi qotgandek 

yelkasini qimtib qo‘ydi-da: 

— Xo‘sh, namuncha tikilasan? — deb etikchasining uchi bilan Jontoyning iyagiga sal turtib 

qo‘ydi. 

Boshqa odam bo‘lganda, ehtimol uni so‘kib bergan yoki ranjib qolgan bo‘larmidi. Bu bo‘lsa go‘yo 

bo‘sa olgandek og‘zi qulog‘iga yetib, chuqurga sho‘ng‘ib ketdi. 

Xadicha to‘siqqa yaqinlasharkan, menga ko‘zi tushib qolib: 

— Dam olyapsanmi, Ilyos? — dedi. 

— Ha, par to‘shakda yotgandek! 

U yuzini sim to‘rga qadab, menga tikilib qaradi va sekingina: 

— Dispetcherxonaga kir, — dedi. 

— Xo‘p. 

Xadicha ketdi. O‘rnimdan turib, ketishga hozirlandim. Jontoy yana boshini chiqardi: 

— Yaxshi narsa-ya! — dedi qo‘llarini ishqalab, menga ko‘z qisib. 

— Ammo sening tenging emas! — deb gapning po‘skallasini aytdim-qo‘ydim. 

Men uning jahli chiqar, men bilan urishib ketar, deb o‘ylagan edim. Urish-janjal ishqibozlaridan 

emasmanu, ammo yuragim shu daraja azob chekayotgan ediki, o‘zimni qo‘yarga joy topa olmay turgan 

edim. Biroq Jontoy xafa bo‘lishni xayoliga ham ketirmadi: 

— Hechqisi yo‘q! — deb to‘ng‘illadi u. — Omon bo‘lsak, ko‘rarmiz... 

Dispetcher xonasida hech kim yo‘q edi. Nima balo? Qayoqqa yo‘q bo‘ldi u: ichkari kirishim bilan 

eshik yopildi. Orqaga o‘girildim-u ko‘kragim Xadichaning ko‘kragiga qadalib, to‘qnashib qoldik. U 

boshini orqaga tashlab, eshikka suyanib turardi. Ko‘zlari kipriklari ostida chaqnardi. Qaynoq nafasi 

yuzimga urilardi. U mening quchoqlab olishimni, o‘pishimni kutib turgandek edi. O‘zimni tuta olmay 

qoldim. U tomon intildim-u, yana shu zahotiyoq orqaga tislandim. Bu gap qanchalik g‘alati 

tuyulmasin, men o‘sha daqiqada o‘zimni Asalimga xiyonat qilayotgandek his etdim. Bunday fikrning 

juda kulgili ekanligi xayolimga ham kelmadi. 

— Nega chaqirding? — deb so‘radim norozi ohangda. 

Xadicha hamon menga jimgina boqib turardi. 

— Gapir, nima? — dedim toqatim toq bo‘lib. 

— Nahotki nimagaligini bilmasang? — dedi u dili og‘rigandek. — Negadir qiyo boqmaydigan 

bo‘lib qolding. Yoki boshqa birontasi topilib qoldimi? 

Men dovdirab qoldim. Nega mendan o‘pkalayapti? Qayoqdan bila qoldiykin? 

Shu paytda tuynukchaning zulfini shiqillab qoldi. 

Jontoy boshini tiqib mo‘raladi. U qisiq ko‘zlarini o‘ynatib tirjayib turardi. Poylamoqchi bo‘libdi-

da! Eh, ko‘nglimda nimalar borligini bilganda edi, bunday qilmagan bo‘lardi! 

— Marhamat, o‘rtoq dispetcher! — dedi u ichiqoralik bilan Xadichaga qandaydir qog‘ozni 

uzatarkan. 

Xadicha jahl bilan unga xo‘mrayib qaradi-yu, qog‘ozni olmadi. Alam bilan yuzimga to‘rsillatib 

gapira ketdi: 

— Sen uchun yo‘llanmani kim oladi? Alohida taklif qilishlarini kutib yuribsanmi? 

Xadicha qo‘li bilan meni chetlatib, stol tomon tez o‘tdi. 

— Ma! — deb yo‘llanmani uzatdi. 

Men uni oldim. Ertalik yo‘llanma yana o‘sha kolxozga berilgan edi. Yuragim muz bo‘lib ketdi: 

Asalning qay ahvoldaligini ko‘ra bila turib, yana o‘sha yoqqa boramanmi... Nega o‘zi doim meni 

kolxozma-kolxoz haydashgani-haydashgan ? 

G‘azabim qaynab, qizishib ketdim. 

— Yana kolxozgami? Yana go‘ng-u g‘isht tashishgami? Bormayman! — deb yo‘llanmani stolga 

---

Chingiz Aytmatov. Sarvqomat dilbarim (qissa)