Microsoft Word avlodlar dovoni ziyouz com doc

www.ziyouz.com kutubxonasi 
132
Komron bilan bir uchrashishi, yuzma-yuz turib ochiq gaplashishi kerak edi. Faqat 
shundagina orani buzayotgan odamlarning ta’sirini qirqish va Komronni ularning 
asoratidan qutqarish mumkin edi. Qancha mushkul muammolarni yechgan Humon 
nahotki endi shu ishning uddasidan chiqolmasa? Nahotki o‘z inisining bergan ozorlarini 
unutishi, qilgan yomonliklarini ichiga yutib, u bilan bir marta yarashishi shu qadar qiyin 
bo‘lsa? 
Hamida begim Komronning nomini tilga olgisi kelmas, qamal oylarida dili yaralangan 
Akbar ham jajji singlisining qotili bilan otasining yarashishini istamas edi. «Komrondan 
endi umid yo‘q, yashirin odamlar yuborib, yasoqqa ketkazish kerak!» derdi Turdibek. 
Lekin Humoyun birodarkush bo‘lishni istamas, «rahmatli otam, «zinhor inilaringning 
qonini to‘kma!» deb vasiyat qilganlar» derdi. 
Hozir Askariy bilan Hindol Humoyunning yonida, endi faqat Komron tentirab yuribdi. 
Humoyun uning oldiga Hindolni yubordi. «Bas endi, kelsin, gunohlaridan kechay», dedi. 
Ammo Komronning yonidagi Bopusxon, «bormang, yashirincha qatl ettirgay», deb uni 
qo‘rqitdi. Komron yana yarashishdan bosh tortdi. Shundan keyin Humoyun Haram 
begimga maktub yozib, Komronni qurshovga olishda yordam berishni so‘radi. Haram 
begim o‘n ikki ming otliq qo‘shin yig‘di, o‘zi bu lashkarga bosh bo‘lib, Pomir tog‘ining 
janubiy etaklaridan Hindikush tog‘ining shimolidagi Ko‘talgacha olib keldi. Bu qo‘shinni 
Humoyunning ko‘magiga topshirdi-da, o‘zi yana badaxshonning zafar qal’asiga qaytib 
ketdi. 
Kelinlarining mardona ishi Komronni vahimaga solib qo‘ydi. Agar u Humoyun bilan endi 
ham yarashmasa tirik qutulib ketolmasligi aniq edi. Shundan keyin Komron Humoyun 
qarorgohiga odam yubordi: 
— Hindol kelsin, birga borgaymiz, — dedi. 
* * * 
Ilk bahor kunlarida Humoyun Hindikush tog‘ining janubiy etaklariga yuzdan ortiq chodir 
tiktirdi. Ularning o‘rtasiga ko‘krakdor bir joyga ulkan saroparda o‘rnatildi. Borgoh va 
xirgohdan tashqari yana uch xil rangdagi uchta kimxob chodirni shu saroparda ichiga 
o‘rnatishdi. 
Otliqlar ko‘p o‘tib yo‘l qilgan joydan to saroparda eshigiga qadar lolarang ipak poyandoz 
to‘shalgan edi. Hindol va Askariy ikki yonda, Komron mirzo o‘rtada, uchalasi shu 
poyandoz oldiga kelib otdan tushdilar. Naqoralar chalinib, qo‘sh surnay mayin navoni 
kuylab turibdi. Yaxshi kiyingan salobatli Komron mirzo lolarang poyandozga sekin 
qadam qo‘yib, inilarini ergashtirib kela boshlagan paytda saropardadan Humoyun unga 
peshvoz chiqdi. Surnay va naqoralar tovushida jo‘shqin, quvnoq, hayajonli ohanglar 
paydo bo‘ldi. 
Bu xayolot emas, tush ham emas. Humoyun ko‘pdan orzu qilgan va yetti yili kurashib 
yurib, nihoyat bugun muyassar bo‘layotgan haqiqat edi. 
Bunchalik e’zoz bilan peshvoz olinishini kutmagan Komron akasining muruvvati oldida tiz 
cho‘kib uch marta yukundi. Hozir uning belida na qilichi, na xanjari bor, faqat kamarning 
o‘zi bog‘langan. Komron titroq qo‘llari bilan oltin kamarini yechdi-da, uni o‘zining 
bo‘yniga osdi. Bu uning taslim bo‘lganini bildirar edi. Shu bilan komron o‘zining 
gunohkor ekanini hammaning ko‘zi oldida tan oldi. Bundan ta’sirlangan Humoyun unga 
quchoq ochdi, odat bo‘yicha uch marta ko‘krakni-ko‘krakka bosib ko‘rishdilar. Shundan 
so‘ng Humoyun Komronning oltin kamarini bo‘ynidan olib beliga bog‘lab qo‘ydi. 
Saroparda ichidagi eng katta chodir og‘a-inilar uchun gulday yasatib qo‘yilgan edi. 
Humoyun to‘rga o‘tdi-da, o‘ng yoniga Komronni o‘tqazdi. Askariy bilan Hindol ikki 

---

Humoyun va Akbar – Avlodlar dovoni (roman). Pirimqul Qodirov