Microsoft Word 1 Arif thesis cover final doc

CHAPTER 7 – ERGENEKON 
225 
yerine getirmek mümkün değil. Biz bu alemi her şeye rağmen içimizde 
yahut beynimizde taşıyoruz. Kendi mülkümüzü, kendi insanlarımızı, 
kendi manzaralarımızı hep onun arkasına görüyoruz. 
Bir yaylı araba içinde kâh bağdaş kurarak, kâh diz çökerek, kâh yan 
gelip uzanarak bin zahmetle geçtiğimiz bütün dağları, bütün vadileri, 
bütün ovaları ve yaylaları insan eliyle çizilmiş, insan eliyle boyanmış 
birtakim ekzotik lahvalara bakar gibi seyrediyorum. Kanımı bu 
dağlardan akan kuru duru sulara karıştırmak ruhumun derinliğini bu 
vadilerden almak ve bütün varlığımı bu ovalara, bu yaylara saçmak 
mümkün değil mi? Ne gezer! 
Anadolu’yu tabiat bakımından içimize sindirmek ve ta bağrımızda 
duymak söyle dursun, bu mutlu ülkenin ahalisini bile özden görüp 
öğrenmek kabil olamıyor. Ufak tefek seciye farklarıyla bizim dilimizi 
konuşan, bizim dinimizden ve bizim cinsimizden olan bu insanları bile 
gerektiği kadar kaynaşmakta epeyce zorluk çekiyoruz. Bütün 
hareketlerini acayip buluyoruz. Konuşuşlarında, düşünüşlerinde ya 
alayımız yahut acımamızı veya hayret ve şaşkınlığımızı çeken özelikler 
keşfediyoruz. Kısaca daima bir Anadolu, bir de biz varız. Onun da bizi 
böyle gördüğüne hiç şüphe yoktur. Kim bilir o da bizi ne kadar tuhaf 
buluyor. Şivemiz ona ne kadar çetrefil, tavır ve edamız ne kadar kırık 
dökük, fikirlerimiz ne kadar sakat, sözlerimiz ne kadar yanlış geliyor. 
Anadolu kendine göre bir giyinişi, bir yürüyüşü, bir konuşuşu olduğu 
gibi, kendine göre de bir mantığı var. Onlar dünyayı bizim gördüğümüz 
tarzda görmüyorlar. Her adımda bizi onlardan ayıran uçurumun ne 
kadar derin olduğunu hissediyorum: Acaba, diyorum, bunları bize veya 
bizim onlara uymamız mümkün müdür? Fakat, bunun mümkün olup 
olmadığını anlamadan önce, hangimizin en doğru yolda bulunduğumuzu 
sezmek ve bilmek gerekiyor.
Çankırı’da geçirdiğim bir gece müthiş bir tahta kurusu hücumundan 
uyumağa imkân bulamıyarak kasabanın içinde dolaşmağa başladım. Bu, 
herkesin sahuru beklerken kahvelerde oturduğu veya tekkelerde zikrettiği 
bir Ramazan gecedi. Bütün minarelerden Temcit sesleri duyuluyor. Bu 
sesler o kadar coşkun ki, birdenbire cezbesi tutmuş bir sürü derviş, 
kasabanın içinde ilahiler okuyarak, nefesler söyliyerek dolaşıyor sandım 
ve sokaklarda bunlara rasgelmek için dolaştım. Neden sonra anladım ki, 
bu sesler minarelerden geliyor. Hiç şüphesiz bir yabancı da böyle bir 
yerde ve böyle bir gecede kendini benim kadar garip hisseder ve bu 
Temcit seslerinin kaynağı ona da bu derece meçhul kalabilirdi. Hele bu 
seslerin fışkırdığı bağırların derinliğe inebilmek kim bilir ne kadar zor 
bir iştir. Bütün gün dukkân adı verilen tahtadan inlerinde, birkaç 
semerle bir iki tutam urgan arasında birer Buda heykeli hareketsizliğiyle 
duran Çankırılıları gece iftardan sonra böyle minarelere çıkartıp 
bağırtan heyecanın nevini, mahiyetini tayin etmek diyebilirim ki bizim 
için imkân dışındadır. 
Son zamanlarda halka doğru gitmek istiyen İstanbullu aydın gençlik, bu 
amaca ulaşabilmek için kendisinden ne kadar çok şey feda etmeğe, bir 

---