Microsoft Word 1 Arif thesis cover final doc

CHAPTER 7 – ERGENEKON 
221 
ruhun kabuktan dikkate değer bulurlar. Bu ruh, o donuk ve boz renkli 
kabuk içinde bir kor gibi asırlardan beri için için yanıyor. 
Bu esrarengiz ülkenin tarihiyle uğraşanlar diyorlar ki: Anadolu, oldum 
olası, bir şekavet ve bir anarşi ocağıdır. Acaba, niçin böyledir? Bu 
soruya herkes bir türlü cevap verebilir. Fakat, bütün verilen cevapların 
özeti mutlaka kötü idarenin kötülüğü üstünde toplanır. Böyle yapılsaydı 
şöyle olmazdı, şöyle olsaydı böyle yapılmazdı denir. Bütün bunlar 
üstünkörü hükümlerdir. Anadolu’nun göğsüne kulağını koyanlar onu 
uzun uzadıya, derinden derine dinlemelidirler. Bu göğsün çıkardığı 
sesler bir türlü değildir. Bu sesler arasında bir veremli hırıltısı veya bir 
sıtmalı iniltisi vardır; lâkin, volkan deliği henüz açılmamış bir dağın 
içinden duyulan boğuk gürültüler de mutlaka bu hırıltılar, bu iniltiler 
gibidir.
Yüzyıldan beri sürdüğü söylenen o anarşinin, o dağa çıkışların, o 
çekişmelerin ve çarpışmaların, o komalı sükûn ve sükûtların, derken o 
çılgınca bağrışların mânasını, bu kapalı volkandan başka bir yerde 
aramayınız. Anadolu’da tıpkı eski İspanya’da gibi, sevgiyle karasevda, 
kahramanlık ile şekavet, imanla şüphe, ibadetle cezbe birbirinden 
ayırılmamıştır. Mutsuz âşıkların tımarhane ile tekkelere sığındığı ülke bu 
örtülü coşkunluk diyarıdır.
Çocukluğumda ekseriya Manisa’nın tımarhanesindeki delileri 
seyretmeye giderdim. Zira, oranın seyran yerlerinden biri de 
tımarhanedir. Yanımdakilere her hasta için, “Bu neden deli olmuş” diye 
sormak âdetimdi. Şimdi hatırlıyorum ki, bana ekseriya, “Gönülden”diye 
cevap verdilerdi. Bazıları için,“Karasevdaya tutulmuş” derlerdi.
Sonra da gördüm, öğrendim, Anadolu’da hemen her aşk, ya cinnet, ya 
cinayetle sonuçlanır. Kaç tane kız tanırım ki, İspanyalı St. Térèse gibi 
sonsuz bir aşk içine dalmıştılar, kimi sevdikleri belli değildi, lâkin 
gözlerinin etrafı günden güne kararıyordu, benizleri günden güne 
soluyordu ve geceleri yastık yüzleri gözyaşlarından sırsıklam oluyordu. 
İhtiyarlar böyle genç kızlara büyüye tutulmuş gözüyle bakarlar ve birçok 
okuturlar. Boyunlarına muskalar asarlar. Lâkin bu kızlar sonuna kadar 
o meçhul sevgiliyi sevmekte devam ederler. Bunlar ruhî coşkunlukları 
Saint Catherine’ler veya Jean d’Arc’lar gibi bir şekil bulmamış 
erenlerden başka nedirler? 
Çocukluğumda bir delikanlı tanıdım ki, sevgilisini çok sevdiği için 
öldürdü idi. Aşk yolunda bu kadar ileriye gidebilmek için ne kadar taşkın 
bir ruha malik olmak lâzımdır. Gene çocukluğumda bir eşkıya tanıdım 
ki, bir şairden başka bir şey değildi. Parmakları silâhının tetiğinden 
ziyade curasının tellerinde dolaşırdı ve içip sarhoş olduğu vakit, ya at 
üstünde koşturmağı veya raksetmeyi severdi. Yüzüne dikkatle bakıldığı 
zaman ise bir kız gibi utangaç, kızarırdı. Sonradan çok defalar böyle bir 
adamın neden eşkıya olduğunu düşündüm. Zira, parayı da sevmezdi, 
bütün aldıklarını arkadaşlarına dağıtırdı. Hiç şüphesiz bu adam, 
coşkunluğunun kurbanı idi ve destanî bir gönlün esiri olmaktan başka 
bir suçu yoktu.

---