Lev nikolayeviÇ tolstoy insan neyle yaşAR? Rusça Aslından Çeviren

39
IX
Kadın olanı biteni anlatmaya başladı.
-Bundan altı yıl önceydi, bu kızlar bir hafta için
-
de hem öksüz hem yetim kaldılar: Babalarını salı 
günü defnettiler, anneleri de cuma günü öldü. Bu ço
-
cuklar babalarının ölümünden üç gün sonra doğdu, 
anneleri de bir gün bile yaşayamadı. Biz o zamanlar 
kocamla birlikte köyde yaşıyorduk. Onların komşu
-
suyduk, bahçelerimiz dip dibeydi. Kimsesiz bir köy
-
lü olan babaları ormanda ağaç keserdi. Bir gün nasıl 
olduysa üstüne ağaç düşürmüşler, ağaç babalarını 
enlemesine sıkıştırıp tüm iç organlarını ezmiş. Evine 
getirilir getirilmez ruhunu teslim etti, karısı da aynı 
hafta ikiz, işte bu kızları, doğurdu. Yoksulluk, yalnız
-
lık içinde tek başına bir kadındı, ne bir hizmetçisi ne 
de bir büyüğü vardı yanında. Bu çocukları tek başına 
doğurdu, tek başına da öldü.
Ertesi sabah onu yoklamaya gittim, ben kulübeye 
girdiğimde kadın, iyi de kalpliydi, çoktan donmuştu. 
Can çekişirken de bu çocuğun üzerine yıkılıp baca
-
ğını ezmiş. Köylüler toplanıp kadını yıkadılar, giydir
-
diler bir tabuta koyup defnettiler. Hepsi iyi kalpli in
-
sanlardı. Bu çocuklar ortada kaldı. Verilecek kimse 
yoktu. Köyde bebekli tek kadın bendim. Sekiz haf
-
talık bir oğlum vardı, emziriyordum. Bu kız çocuk
-
larını bir süreliğine yanıma aldım. Köylüler toplan
-
dılar, çocukları ne yapacaklarını düşünüp taşındılar. 
En sonunda bana: “Marya, sen şimdilik çocukları al, 

---

Lev Nikolayeviç Tolstoy
40
biraz sende kalsınlar, iyice bir düşünelim ne yapaca
-
ğımızı.” dediler. Sağlam olanı emzirmeye başladım, 
ama bu aksak olanı emzirmedim, çünkü onun yaşa
-
yacağına umudum yoktu. Ama sonra kendi kendime 
düşündüm, bu masum neden acı çeksin? Acıyıp onu 
da emzirmeye başladım. Böylece kendi oğlum ve bu 
iki kız çocuğuyla birlikte tam üç bebek emziriyor
-
dum! Gençtim, güçlüydüm, iyi yemekler yiyordum. 
Ve Tanrı o kadar süt verdi ki bazen taştığı oluyordu. 
Biri beklerken ikisini aynı anda emzirdiğim zaman
-
lar oluyordu. Biri doyunca üçüncüyü emziriyordum. 
Ve Tanrı, oğlum iki yaşına geldiğinde onu toprağa ve
-
rip bu iki çocuğu büyütmemi uygun gördü. Bir daha 
çocuğum olmadı, ama malımız mülkümüz artmaya 
başladı. Şimdi de burada bir tüccarın değirmeninde 
yaşıyoruz. Maaşımız iyi, durumumuz iyi. Ama çocu
-
ğumuz yok. Bu kızlar olmasaydı ben nasıl yaşardım? 
Onları nasıl sevmem? Onlar benim tek varlığım!
Kadın bir eliyle aksak kızı kucağına bastırdı, di
-
ğer eliyle de yanaklarındaki yaşları sildi.
Matryona iç çekip şöyle dedi:
-Demek ki atasözü boşuna söylenmemiş. 
Babasız anasız yaşanır ama Tanrı’sız yaşanmaz.
Aralarında böyle biraz konuştuktan sonra kadın 
ayaklandı; Semyon ile Matryona onu geçirdiler ve 
Mihayla’ya baktılar. Mihayla elleri dizlerinin üzerin
-
de, gözleri yukarıya çevrilmiş, gülümser hâlde otu
-
ruyordu.

---

İnsan Neyle Yaşar?