Kutubxonasi

www.ziyouz.com kutubxonasi 
90
Bobur boshini ko‘tardi. Ko‘z yoshidan yuzi nam. Tabib uning yelkasini siladi. 
— Amirzodam, shukur, onangiz, egachingiz salomat ekanlar. Ko‘p kuyunmang, boshingiz 
omon bo‘lsa, davlat topilur... O‘zingizni ehtiyot qiling, yana xastalanib qolmang! 
Bobur darvozaxonaga osilgan ustozini esladi-yu, ko‘ziga yana yosh quyilib keldi: 
— Pirim, meni kimlarga tashlab ketdingiz? Shunday odamni osib o‘ldirsalar?! Men 
ustozim uchun qasos olmog‘im kerak! Qasos! 
O‘rtanib gapirayotgan Boburning tili tutilmayotganidan tabib chol hayratga tushib, unga 
tikilib qoldi. 
— Oxirgi nafasim qolguncha olishurmen! 
Boburning yuzi qahru g‘azabdan bir oqarib, bir qizarib ketayotgan bo‘lsa ham so‘zlari 
ravon edi. Samarqandda Boburni tildan qoldirgan kasallik — g‘oyat kuchli bir ruhiy 
larzaning oqibati edi. Endi undan ham kuchliroq ruhiy larza Boburning tilida qolgan 
duduqlikni birdan yo‘q qilib yubordi. Dushmanlariga qarshi cheksiz bir nafrat va g‘azab 
unga kuch-quvvat bermoqda edi. 
— Xoinlar jazosini olur! Chekinish yo‘q! Odamlarni to‘plang! Hammaga ayting! Andijonga 
borurmiz! 
Bobur otini keskin burdi-yu, parishon bo‘lib tarqayotgan odamlarga qarab ketdi.