Kirish kirish

YANGI MUHIT 
Atrofda odam isi kelmaganiga ikki uch hafta bo‘lib qolgan edi. Ovdan 
qaytayotgan Robertning qulog‘iga dvigatel ovozi eshtildi. Yana qor o‘ynagani 
kelgan bir to‘da odamlar hayolidan o‘tkazdi Robert. Mashina ovozi aniqriq 
eshtildi salonda qandaydir yoqimli ohang yangramoqda. Hmm... Bethovenmi? 
O‘zidan o‘zi so‘radi Robert. Musiqa ovozi pasaytirildi.
- Ota endi aytarsiz balki nega aynan shu yer yutgur qorli joyga – judayam 
dag‘al qo‘rs ohangda gapirdi bir qiz. - Eh, quyoshim! Axir...
- Bunday atamang meni
…
- Ha mayli Emma Fitsuliyam Meyson, endi bo‘ldimi? Biroz tingla meni- dedi 
ota qizi gap boshlamoqchi bo‘lganda. 
- Qizim! Biz bunga majburmiz. Maj bur miz. Bilaman sen sovuqdan 
qo‘rqasan...
- Sovuqdan nafratlanaman. Eshityapsizmi? Nafratlanaman! 
- Ha… ha mayli, ho‘p nafratlanasan, bildim endi meni eshit ko‘p vaqtga emas 
birozga. Meni ishlarim sabab hali ko‘rasan yaxshi yashaymiz. Bir ozga halos.
Qiz qaytarib javob bermadi. Ular shu yaqin atrofdagi ijaraga beriladigan 
uylarni biriga yetib borishdi. Negadir Robertni ular sal bo‘lsa ham qiziqtirdi, 
balki ko‘pdan buyon hech kim kelmaganigadir. Hullas ularni kuzatib turdi. 
Mashina uyga yetib kelgach odamlari tushishdi. Ular bitta taxminan 40 yoshlar 
atrofidagi erkak va bitta yosh 20 yosh chamasi go‘zalgina qiz ekan. Robert 
ularning ifori yaxshigina sezilib turibdi. Kishidan odamlarga xos bo‘lgan hid, 
qizdan esa odam hidiga qorishib ketgan qandaydir gulning hidlari menimcha 
gul dokonoda yoku gullarni yetishtirish bilan shug‘illansa kerak. Negadir bu 
juda yoqimli ifor bo‘lib tuyildi Robertga.
YANGI OY 

---

Bizning yana bir qahramonimiz ismi yuqorida bayon qilingandek Emma 
Meyson. U 1990- yilda Amerikaning Kaliforniya shtatida tug‘ilgan. Otasi Sem 
onasi Elizbet Meysonlar oilasi. Emma yolg‘iz farzand edi. Otasi davlat ishida 
ishlar ishi haqida uyda gap bo‘lishi mumkin emasdi. Onasi esa Sobiq alpenist, 
har bir yo ikki yilda tog‘larga sayohatga chiqadi bishqa payt sport murabiyasi 
bo‘lib faoliyat yuritadi. Emma onasi bilan sport zallariga borishni juda 
yoqtirardi, o‘zi ham qiziqib qo‘l jangi bilan shug‘illangan edi. Emma 
kichikligidan musiqaga, rasmga, muzeylarga umuman olganda sanatga 
qiziqardi. Hayolot olami judayam keng ediki har qanday rasmni musiqa tinglab 
juda jonli tasvirlardi. Onasi bundan rosa quvonar yotoqxona va boshqa 
joylarga qizing rasmlaridan ilib qo‘yardi. Hatto, ishxonasidagi o‘zining 
xonasiga ham devorlarga ilib chiqqan.
Otasi bilan esa nisbatan munosabatlari uzoqroq edi, bu bilan dadasi 
qizini yaxshi ko‘rmaydi demoqchi emasman, Sem qizini juda yaxshi ko‘rardi, 
ammo ishi tufayli ko‘p vaqtini ishxonada o‘tgazar va ishi haqida og‘iz 
ochmasdi. Lekin bir marta dadasi ishdan mehnat tatili olgandi, ular oilasi bilan 
Alyaskaga borgandi chunki Emma ham onasi Elizabet ham qorni juda yaxshi 
ko‘rardi, ular qorda mazza qilib o‘ynagan chang‘ilarda uchgan, tog‘larda 
uchadigan liftga o‘xshagan narsalarda tushgandi. Emma atrof go‘zalligidan 
shu qadar zavqlanganki borishgan birinchi kuni kechasi uxlay olmagandi. 
O‘sha dam olish sayohati Emma uchun unitilmas baxtli onlar bo‘ldi. Onasi 
erkalab Emmani quyoshim derdi, hatto "Qalbim quyoshi" degan qo‘shiq ham 
hirgoya qilardi qiziga. Emma 14 yoshga to‘ladigan kundan bir kun avval onasi 
Everestni yana bir bor zavt etish uchun Xitoyga ketishga qaror qildi. Va 
Emmaning tug‘ilgan kunini bir kun avval nishonlashdi 
- Oyi, nega axir?
-Qizim aytdim-ku, ekspeditsiya guruhi bilan ketyapman va ularga men 
kerakman, puli ham to‘langan, keyin meni bilasanku qizim tog‘lar meni jonu 
dilim.
- Ha mayli oyi, unda meni tug‘ilgan kunimmi bugun? 
- Ha albatta qizalog‘im tug‘ilgan kuning bilan 
- Rahmat oyi!!! 
Onasi ertangi kuni safarga chiqdi olis Xitoyga. Qizi uni intizorlik bilan 
kutdi, ikki hafta ichida onasini sovuqda muzlagan tanasini olib kelishdi. O‘sha 
kundan etiboran Emma juda yomon ahvolga tushdi. Daslab darslari 
yomonlashdi dadasini aytganlarini aslo qilmas, har hil janjal va ishkallaga 
aralashib yurar edi. Otasi ishi tufayli Vashingtonga ko‘chib o‘tishdi. 

---

Yangi maktabda boshida sal yaxshiroq edi, lekin o‘ziga bo‘lmag‘ur 
do‘stlar topip, kluplarda yuradigan bo‘ldi. Rasm chizish qobilyatini ham har 
hil devorlarga qoidalarni buzib chizib yuradigan bo‘ldi. Qor va sobuqdan 
nafratlanardi, aslida esa juda qo‘rqardi. Otasi unga davlat ishlarida ishlashini 
aytgan aslida maxfiy moliya bo‘yincha ishlardi, yani davlat idoralarida 
ishlaydigan amaldorlar tarafidan o‘zlashtirilayitgan mag‘lablar borasida. Va 
ishida shunday narsaga duch keldiki uni faqat Birinchi vazirgagina ayta olardi. 
Bitta yaxshigina mansabdor federal soha bo‘yicha katta mafiyalar bilan fitna 
tuzgan. Bu esa davlatga hiyonat edi. Bundan kimnidir habar topganini bilgan 
amaldor har narsaga tayyor ekanini Sem juda yaxshi bilardi va Birinchi vazirga 
shifrlangan maktub yo‘llab o‘zi bekinishga ketdi. SHunday qilib ular hozir 
Amerika Qo‘shma Shtatlari va Kanada chegara hududida joylashgan qorli 
o‘rmonlarga kelib qolishdi. Bu yerdan ijaraga uy olishdi. Hech kim bezovta 
qilmasligi uchun atay eng chekkadan olishdi uyni.
Uyga joylashish biroz qiyin kechdi, hamma joyni tozalab kech tushganda 
bazo‘r tunishdi. Tunlari bu joylar vahimali bo‘lar ekan. Umuman bu yerlardan 
nafratlangan inson uchun hamma narsa yoqimsiz tuyilmoqda. Uxlashga yotgan 
Emma ag‘anab sira uxlay olmadi. Anchadan buyon yig‘lamagandi bugun esa 
o‘ksib - o‘ksib yig‘ladi.
Kuni bilan daraxtning ustiga chiqib, uyni hamma joyini tartibga keltirgan 
va kechasi yig‘lab chiqqan bu qizni kuzatib bizning Robert Miller turardi. 
G‘alati nega bunchalar asabiy, qordan nafratlanaman dedimi, rostan g‘alati, 
o‘yladi Robert daraxtdan tushib uyiga yo‘l olgancha. Uyiga kirib o‘zining 
doimiy kursisiga o‘tirib deyarli yuz martadan ko‘p o‘qigan kitoblaridan birini 
olib mutolaga kirishdi.
Ertalab juda holsiz uyg‘ongan Emmani otasi nonushta bilan kutib oldi.
- Bu lanati joydan qachon ketamiz? – So‘radi Emma hech narsaga e’tibor 
bermay.
- Bu yer la’nati joy emas, keyin senga aytganman bilmayman deb qachon bizni 
olobketishsa o‘shanda ketamiz. Bu ko‘pga jo‘zilmaydi bir oy bo‘lishi mumkin.
- Nima bir oy?! Axir shuncha vaqt shu qorlar orasida yuramizmi?
- Balki!
- Dada, menga haqiqatni aytmas ekansiz, men bu joyda bir daqiqa ham 
qolmayman.
Dadasining jim turganini o‘zicha talqin qilib, o‘rnidan turib eshik tomon 
yo‘l olgan Emmani otasining siniq ovozi to‘xtatdi.
- Qizim to‘xta, mayli hammasini aytib beraman. 

---

Otasi hamma gapni bafurja aytib berdi. Haqiyqatni eshitgan Emma 
qo‘rqdi. Dadasi va o‘ziga xafv soladigan narsa borligidan juda qo‘rqdi. 
Dadasini yonida bo‘lishga qaror qildi. Garchi ohirgi olti yilda bor zahrini 
sochib yurgan bo‘lsada ich ichidan otasini yaxshi ko‘rardi.
- Qizim! Bilaman onang vafotidan keyin seni yolg‘iz tashlab qo‘ydim, bunga 
sen sababchi emassan men ham onangni juda juddda yaxshi ko‘rardim Elizabet 
men borlig‘im edi. U o‘lgandan keyin memga ham oson bo‘lmadi seni ham 
juda yaxshi ko‘raman qizim. Iltimos men bilan shu yerda biroz sabr qilib o‘tir, 
xo‘pmi?
- Men ham oyimni yaxshi ko‘rardim... Mayli siz bilan shu yerda bo‘laman, axir 
meni dadamsiz-ku. 
O‘sha kuni Emma uyida qoldi kechqurun o‘zini narsalarini olib onasi bilan 
ohirgi marta o‘tgazgan tug‘ilgan kunidagi tasmani hech kim yo‘q bo‘lgan 
mehmonxonadagi televizorga qo‘shib tamosha qildi. Bu juda og‘riqli hotiralar 
edi. Emma bu tasmalarni ko‘rmaganiga ancha bo‘lgandi. Mana boshlandi ota 
onasi yonida uni qutlamoqda, sovg‘alar, to‘rt, shamlar, otasi yaxshigina tilak 
bildirdi, onasi esa o‘zining har doimgi qo‘shig‘ini aytdi: