Jumamuratova iroda, 192-guruh “Ta’viz ul-oshiqin” devonining 2014-yilgi nashri bilan tanishish / 1

Soʻz ichra, Ogahiy, bulbuldek aylab xushnavoliglar,

Makonim chugzdek doim xarob oʻlgongʻa yig'larman,

deb faryod chekishda davom etaveradi. Aslida, har bir salohiyatli shoirning hayoti muttasil chekilgan faryoddir. Chunki baxt-saodat nisbiy tushuncha boʻlib, bugun tole sanalgan jihatlar ertaga kulfat hisoblanishi, ayni vaqtda Fazilat deb atalayotgan a’mollar kelajakda illatlar qatoridan joy olishi ham hech gap emas. Shunga koʻra insoniyat azalu abad ana shu ikki oʻtning oʻrtasida hayot kechirishga, ya’ni baxt deb ataladigan baxtsizliklar, baxtsizlik deb atalgan baxtlar silsiboshdan kechirib yashamoqqa mahkum. Barkaror insoniy qadriyatlargina bundan mustasnodir. Demak, yuqorida zikr qilganimiz «soʻnggi baxtsiz odam qolish» masalasini ham nihoyatda bahsli muammodir. Shuning uchun ham shoir oʻzini suvdan oʻtga, oʻtdan suvga urib yashaydigan fidokordir. Oʻzining bu fidoyiligini u soʻz vositasida amalga oshiradi. Binobarin, soʻz haqida bevosita fikrlayotganda shoir oʻzining daxshatli qurolini charxlab olayotgan boʻladi. Ogahiy hazratlariga ham qalam tilini Soʻz haqida soʻz aytib, burrolash san’ati xosdir. Shoir qalamiga mansub bevosita soʻzning inson hayotidagi ahamiyatiga bagʻishlangan gʻazallari she’r aslahaxonasida oʻziga xos bir salmoqli oʻrin tutadi. Shoirning bunday gʻazallarida Іshe’r umuminsoniy fazilat-lardan, umuminsoniy fazilatlar she’rdan ayricha olib qaral-maydi, balki biri ikkinchisining mevasi sifatida talqin qilinadi. Shoir uqtirishicha, soʻz aql quroli. Shuning uchun ham uni tabiatiga xilof tarzda, ya’ni nodonlik yoʻlida koʻllagan odam yoki soʻzning hurmatini oʻrniga qoʻya olmagan odam odam sanalmaydi: