Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

тапиллата бошладим: — Ўш а кампирларнинг дийдиёсини 
ҳам ёмон кўраман, билдингизмн?
Аҳмадқул бобом яхши-да, мени ердан даст кўтариб 
кўзларимдан ўпиб, бойвачча ўғлимни хафа қилманглар, 
борақолсин, чарчаса кўтариб оламан, деди.
— Ҳ а , майли, — деди бобожоним ҳам юмшаб, — олиб 
кета қол, эшакни миниб кетинглар.
Эшакни ўзим етаклаб чиқдим. Хурж унга иккита кич- 
кина қопқон солдик, катталарини олмадик, уларни бўри, 
тулки ушлаганда ишлатамиз, бобожоним шундай деган. 
Яна тағин бир халта арпа, бир қучоқ беда |ҳам олиб, 
ҳаммасини хуржуннинг кўзига жойлаб, тезгипа чиқиб 
кетдик... Э ҳ, қандай соз! Маза қиладиган 
бўлдим-да. 
Кайтиб келгач, Дилижон, Ҳулижон, Ҳайитвойларга ро- 
са мақтанаман, кўзларини куйдираман.
Бир оз ю;ргач:
— Бобожон, гаплашиб кетайлик,— дедим 
гапиргим 
келиб.
— Нима деб гаплашамиз? — сўради 
Аҳмадқул бо- 
<бом.
— Ҳар нарсаларни-да.
— Ҳар нарса деганинг нимаси?
— Энди... ўзимнинг бобом ўлмайди-а?
— Худо хоҳласа, тузгалиб кетади, ўлмайди.
— Ҳечам ўлмайдими?
— Ҳечам ўлмайди.
— Мингга кирадими?
24
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Мингга кирадп.
— Йўқ, ростини айтинг.
— Рост айтяпман, яхши одамлар ҳен қачон ўлмайди.
— Бобожоним яхшими?
— Яхши.
— Ж удаям яхшими?
— Ж удаям яхши. Бобонг беҳад саховатли одам.
— Саховатли дегашшгиз нима?
— Билмайсанми?
— Билмайман.
— Саховатли — қўли 
очиқ, 
хайр-эҳсонли 
дегани.