Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

дим.
— ҚийналаСан, ўртоқ, — деди бобом кўзини очиб.
— Цийналсам, сен учун қийналаман, Эрка. Агар ҳо- 
зир ўртоғингга нафи тегади деса, дўзахдан олов олиб 
келишга ҳам тайёрман.
Бобожонимнипг сўлинқираб қолган юзлари ёришиб 
кетгандай бўлди, кўзларини катта очиб, кулимсираб ҳам 
қўйди.
— Яхши ўртогим бор-да, опаси,— дея мақтанди,— 
ўшанда сувга чўкаётганингда қутқариб яхши иш қилган 
экапман, ўртоқ.
— Ўзимга керак бўлади, деб қутқаргансан-да. Ҳе-ҳе- 
ҳе!
Кулдик, ҳаммамиз кулдик, бобожоним кўпроқ кулди. 
Мен шартта ўрнимдан туриб:
— Овга мен ҳам бораман, — дедим.
23
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

— Нима? — учовлари баробар 
сўрашди,— ш у совуқ- 
да-я?
— Борамаи, дедим, бораман.
— Бекорларни айтибсан, — жеркиб берди энажоним.
— Узингиз бекорларни айтибсиз,— деб ер тениндим.
— Ҳаддингдан ошма.
— Ўзингиз ошманг.
Энам билан бобомни бирор гапимга кўндира олма- 
сам ерга ётиб олиб йиглашни ўрганиб олган эдим. Ав- 
вал кигизга ўтириб йиғлайман, кўнишмаса тупроққа ду- 
малаб додлайман. Йиғлаётганимда кўзимнинг қири би- 
лан уларни кузгатиб тураман. Кийим-бошим тупроқ бў- 
либ қолишдан қўрдиб, дарров кўна долишади. Б у гал 
ҳам шундай дилдим. Энам қўлимдан тортиб турғизиб:
— Йиғлама, қулуним, ўзим 
сени Отинбибиникига 
мушкулкушодга 
олиб 
бораман, — деб 
юпатди.— Янги 
этигингни кийиб борасан.
— Кампирларни ёмон кўраман — ҳаммасининг огзи- 
да тиши йўқ, — деб яна зах ерга ўтириб, оёқларимни