Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

болаларга тегмас экан. Кейин, мен намоз ўқишниям 
биламан.
Намоздан сўпг эпам:
— Цулуним, ю,р, чироқнн ушлаб тургин, молларга 
хашак солиб чиқайлик, — деди.
Молхонамиз жуда катта, агар туйнугига эски тўнни 
буклаб тиқсангиз, купдузиям қоп-қоронги бўлади., Мол- 
ларимиз ҳам кўп: сигиримиз, ғунажинимиз, новвосимиз, 
эҳ-ҳе, қўйларимизу қўчқоримиз ҳам бор. Дилижоннинг 
қўчқоринц бир сузиб думалатиб ташлаган. Бобожоним 
янаги кузда новвосшг сўйиб сенга катта тўй қилнб бера- 
ман, деган. Э ҳ, тўйим тсзроқ бўла қолсайди. Янги тў- 
ним, янги дўпппм, пистон қадалган этикчамни кийиб, 
кўз-кўзлаб мазза қилиб ўйнардим-да.
— Сигирниям согиб ола қолайлик,— деди энам.
— Майли, согиб ола қолайлик, — дедим мен ҳам.
Энам сигир соғаётганда бузоқчасипи ушлаб туришни
яхши кўраман, Нега десангиз, у жудаям юввош, илиқ- 
қина тили билан бетларимни ялаб-ялаб туради. У яла- 
ётганда дген юмшоқ жунларидан 
оҳиста-оҳиста силаб 
қўяман. Бетимни иссиққина баданига босиб, «бузоқчам, 
ширшшм», деб эркалайман.
— Ичасанмн? — деди энам, согиб бўлгач.
— Ичаман, — дедим-да, бўйнимни чўзиб, оёғимнинг 
учида туриб товоқдаги кўпиклаб турган илиққина сут- 
дан тишимшшг орасидан ўтказиб симириб ича бошла- 
дим. Энамнинг айтишича, болалар янги соғилгап сутдан 
кўп-кўп ичиб турса, кучли бўларкан. Кураш тушганда 
ҳамма болаларни йиқитаркан, 
мен ҳўв бирда, 
сутни 
кўп пчгап куним Ҳайитвойни икки марта «гупанглатиб», 
ўн учта ёнгогиии ютиб олганмаи.
Чиқсак, Аҳмадқул бобом келиб, энди кавушини еча- 
ётган экан.
— Цалай, ўртоқ, тузалпб қолдингми? — деб сўради