Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— Дўхтир ҳам дарров 
кўна 
қолмас, — иккиланиб- 
деди энажоним.
— Улар кечаси хизмат қплишнн хуш кўришади, са- 
воби кўп бўлармиш.
Аҳмадқул бобом пиёладагн совиб қолган чойни кат- 
та ҳўплаб, танчага қўлини тираб ўрнидан турди-да, мо- 
ва тугиб келгаи гул тикилган чорсисини белига боғдаб, 
чикиб кета бошлади.
— Цишлоққа бўри оралагаи дейишади, — хавотирла- 
пиб деди энажоним.
Аҳмадқул бобом остонада тўхтаб соқолшш силкитиб 
кулди:
— Э , Робиябиби, пакана одамнинг гўшти бемаза бў- 
'лади, бўри биздақаларга тегмайди.
Эпам, бобожоним 
ўлиб қолса, 
биз нима 
қиламиз, 
деб ўйлаётган бўлса керак. Мен ҳам ўйлай бошладим. 
Аввалига нима ҳақида ўйлашни билмай турдим. К еш ш  
дўхтирлар лхши-а, [ўлаётган одамларни қутқаришади, 
катта бўлсам, мен ҳам дўхтир бўламан, қўрғончамизда 
ўттизтача чолбобо бор, ҳеч бирини ўлдиргани қўймай- 
маи, ҳаммасидан бобожоним яхши, ўлмасин, ўлмасин, 
ўлмасин... Одамлар нега ўларкин, ўлгандан ўлмаган ях- 
нш-ку, ўлгандан • кейип гўрда тирилиб 
қолса, нафаси 
қайтиб қолмасмикан, дея ана шулар ҳақида ўйлай бош- 
ладим... Кейин ухлаб қолибман.
Бир маҳал ғалати-галати овозлар қулоғимга кириб 
уйгониб кетдим. Учоққа гулдирамазон қилиб олов ёқи- 
шибдп, яптоқ қалашган 
экан, алангасп уйнп ёритиб 
юборган. Дўхтир амаки кепти. Отп Деҳқон шапка, доим 
соябони катта шапка кпйпб юради. Мени кўриб қолмасин, 
деб дарров юзимга кўрпани тортиб олдим. Нега десан- 
гиз, кўчадан шоҳдор жинаравасини мппиб ўтганда кў- 
чамиздаги болалар то мозорбошигача орқасидан югуриб,