Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

ўзимизда қолади, мазза қилиб еб юрасизлар, айтгаиимни 
қилсаларинг 
чўнтакларннгшг 
тўлдириб 
ўрик, 
майиз 
солиб бераман, агедр сўйиб бераман, нок арчиб бераман, 
деди.
— Вой, холажон, мен ҳеч нарса билмаймап-ку, — шо- 
шилиб сўради Х,айитвой.
— Айланайлар, ўзим ўргатиб тураман, — деб жавоб 
қайтарди энажоним.
— Мен қаттиқроқ пола қилсам нокдан иккита бера- 
«изми? — сўради Дилижон ўртогим.
— Бераман, арслоним, ҳаммаларингга бераман.
Энажоним ўргатиб турди, ҳаммамиз туйнук томонга
гбўйнимизни чўзиб нола қила бошладик:
— Э Худо, богимизни ўзинг асра.
— Э Худо, золимнгшг зулмини даф қил.
— Э Худо, меваларимиз жаннатдан 
чиққан, ўзинг 
ҳимоя қил.
— Э Худо, биз сагирларни ширин-шакар узумлардан 
згаҳрум қилма.
— Э Худо, катта амакпларга, раҳбарларга 
инсоф 
бер.
— Э Худо, ўзимнинг бобожоннм тезроқ тузалиб қол- 
син.
Чарчаб қолгунча бир-бирнмиэта қизиқишиб нола қи- 
лавердик. Ҳайитвой ўртоғим ёнгоқни кўп оламан деб 
бошини мўрини ичкарирогига тиқиб бақирдн, ҳаммаёғи 
қоракуя бўлиб кетди. Санамбуви билан пучуқ Дилбар- 
хон пичирлаб нола қилишди... Кейии энажоним ҳамма- 
мизиинг чўнтагимизпи тўлдириб ўрик, ёнгоқлардан со- 
либ берди. Роса мазза қилдик.
Б О Ғ Л А Р И М И З Ё Н А Б О Ш Л А Д И
Ўша 
кундан буён ҳар куни отлиқ амакилар келиша- 
ди. Уйма-уй юришади, боғларимизни ғалтакка ўралган 
ип билан ўлчаб, Эрка чолники уч таноб, Аҳмадқул бобой- 
ники тўрт таноб деб, қалнн-қалин дафтарларга ёзишадя- 
Да:
— Бугундан қолмай кўчасизлар,— деган гапларни