Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

— Дуо ўқигин, ухлаб қоласан.
— Пинирлаб ўдиймн?
— Овоз чиқариб ўқи, кўп ўқигин, кейин ҳаммамиз 
ухлаб қоламиз. Яхши тушлар кўрамиз.
— Савобиии Эшон бобомга багишлаймизми?
— Х,а, пиримга бағишлаймиз.
— Энажон, Эшон бобомнипг хотинлари ўлганми?
— Й ўқ, у киши уйланмаганлар ,ўглим.
— Ўғиллариям, қизлариям йўқми?
— Эпди бас қил, бўлмаса ўрнимдан туриб бобонгнивг 
ёнига бориб ётаман.
— Йўқ, нўқ, турмайспз. Мана ўқияпман. 
Энажонимшшг кўкрагига бошимни 
қўннб, огзимни
сал буёққа буриб олиб, ҳў анови куни ўргатган дуола- 
рипи ўқий бошладим. Бир марта ўқиганимдан кейнн чин- 
дан ҳам нкковимнз ухлаб қолдик.
Х У Д О Г А И О Л А Ц И Л Д И К
Аҳмадқул бобом тўғри айтибди, богларимизнинг бу- 
зилиши рост экан. Энажоним бўлса ,Отажон, гау ҳазил- 
каш ўртогннгизнинг пойма-пой гапига шнониб куйина- 
верманг деган эди, эснзгпна, ш у гапни айтмаса ҳам бў- 
лар экан. Уш а куни Бўрҳовуз бўйига ҳаммани тўплашди. 
Чол бобола;р борди, бошнга тўича ёпипган бувилар бор- 
ди, амакилар борди, Муродхон, Ҳайнтвой ўртогим ҳам- 
ма-ҳаммамиз бордик. Мен тиззаснни тишлаб олган иж- 
роқўмбобо, колхозимнзнтшг бптта қулоги йўқ раиси, бит- 
та повча, битта пакапа мелиса амакилар 
катта-катта 
отларга -миниб келишган экан. Отларинн товутхонапинг 
ёнидаги қозпқларга боглаб қўтттшгиб, қўлларидаги қамчи 
билан этикларинггаг согига мана бундай-мана бундан қн- 
либ уришиб мажлис қилишдн. Мен ижроқўмбобо кўриб 
қолмасин деб, катта одамларнинг орқасша бекиниб тур- 
дим.
Цншлоқнииг паст томони пахта бврмай қўйибди, ер- 
ларнинг тагпдан шўр сув кен қонти, давлатга кўп пахта