Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

дц. Худдн қора девла|р томимиз устига ўтариб олиб, туй- 
нугимиздан пуфлаётганга ўхшайди. Цўрқиб, оёги ши- 
шиб бутунлай ётиб колган бобожонимнинг пинжига ки- 
риб олднм. Энажонпм, тур болам, чироқпи ушлаб тур, 
молларга хашак солиб чиқайлпк, кейин ётамиз, яхшн 
эртаклар айтиб бераман, девди, молхопага киргани қўрқа- 
ман, шамол келган кечаси у ерга қора девлар қамалиб 
олади, деб кўнмай, бобожонимнинг пипжига баттарроқ 
беркиниб олдим.
Эпажопим молхонадан чпқиб танчага ўт солшп учун 
ўчоққа энди олов ёқаётганди, кўча эшигимиз олдин сал 
пастроқ, кенин худди бпров тош билан ураётгандек, қат- 
тиқ тақиллаб қолди. Энам нкковимнз чиқиб тамбани ту- 
ширувдик, ие, ие, Эшон бобом турибдилар, рост айтяпман. 
Девга ўхшаган, новча бўнли, мўйлови буралиб-буралпб 
қулогининг орқасига бориб қолган бнтта амаки ҳам туриб- 
дп. Ўш а девга ўхшаган амаки бпр қўлн билан девлар 
минадиган катта отнинг жиловидан ушлаб, бошқа қўли 
билан Эшон бобомнинг қўлтпгидан кўтарнброқ олган.
— Вой худойим-ей! — деди энажоним.
— Робиябиби, мен яна ташвиш бўлнб келдим, — зўр- 
га нафас олиб дедилар Эшон бобом.
— Вой, яратганга шукр-эй, — дедн энажоним яна.
— Эркавой уйдами?
— Марҳамат, кираверсинлар, ундалар.
— Й ўқ, чақпринг. Мен шу ердан кетақолай.
— Вой, ҳазратим, ундай демасинлар.
Ш у пайтда ҳассасига таяниб, чўлоқланпб ,бобожо- 
нимнинг ўзи чиқиб келди. Ачомлашиб кўришпб кетишди. 
Девга ўхшагап амаки билап ҳам қўл берпб сўрашишди.
—* Цани, ичкарига, меҳмои, отга ҳам жой бор, — де- 
ди бобожоним.
— Эркавой, мен яна қочиб келдим.
— Худош ш г марҳаматц бу, пирим.
— Мени деб бошингнз яна балога қолмасин, кетақо-