Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

се
н ҳам катта йигит бўлиб цолдинг-ку, девди, йўқ, эна- 
жон, мен ҳали катта бўлганим йўқ, даштга борсам мели* 
са амакилар мени ҳам қамаб қўйишади, деб кўнмадим.
— У й қизи бўлиб ш у 
ерда ўтираверасанми?— деди 
энам хафа бўлиб.
— Ҳ а , уй қизи бўлиб ўтиравераман,— дедим мен ҳам 
хафа бўлиб.
— Бўлмаса чиқиб бқрпас ўйнаб келгин.
— Уйнагим ҳам 
келмаяпти,— дедим,— сиз 
қаёққа 
борсангиз мени ҳам ўша ерга боргим келяпти.
— Мени зарур ишим бор, ўглим.
— Мени ҳам зарур ишим бор,— деб остонада йўли- 
ни тўсиб туриб олдим.
Энам мени алдаяпти, алдаганини 
билиб турибман. 
'Кечаси ўзимни ухлаганга солиб, сал-пал хуррак ҳам 
отиб, бобом икковиларининг маслаҳат қилаётганларини 
битта қўймай эшитиб олганман. Энам Олтинбибиникига 
бориб мушкулкушод 
ўқитаркан, 
ўқитганини ҳеч ким 
билмаслиги керак экан, билса тескари ташвиқот юритди 
деб қамаб қўяркан. Ўқитмаса Эшон бобомни, яна иккпта 
амакинн қамоқхонадан ҳеч ҳам чиқарингмас экан. Этпон- 
бобом чиқмасалар қўрғончамиэдаги ҳамма одамлар имон- 
сиз бўлиб, нонни тескари тишлайдиган, сувга тупуради- 
ган, шамолни сўкадиган, бисмиллосиз овқат ейдпган бў- 
либ қоларкан. Бобожоним пичирлаб, тўгри қиласан, онаси, 
юрт вазмин бўлиб қолди, боши фалокатдан чиқмаяпти, 
мушкулкушод ўқитсанг, ўқита қол, зеро авлиёлар қўл- 
лаб, ишларимиз юришиб кетса, лекин ҳеч кимга сезди- 
ра кўрма... деган гапларни ҳам айтди. Ана шуларнинг 
ҳаммасини эшитиб олганман.
— Ж он ўғлим, ўтказиб юборгин,— ёлворди энам.
— Мени ҳам олиб борсангиз ўтказаман,— дедим қў- 
лимни ёзиб.