Худойберди тўхтабоев жаннати одамлар ( Ўсмирлар учун роман)

ларнинг 
елкасидаги 
юлдузини 
санабди: 
новчасида 
битта, паканасида учта юлдуз бор экану, қолган иккита 
мелиса амаки елкасига опалар лозимига жияк қадайди- 
ку, ҳалиги йялтираб турадиган, ўшанақа латтадан қадаб 
©лган экан. Ш унга ўхшаш йилгироқ латта Цулижон ўр- 
тоғимда ҳам бор экан, эртага елкасига 
тиктириб олар
96
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

экан. Абдуҳалим ўртоғим ижроҳўм бобосини қамчи би- 
лан ураётганида йиғлабдию югуриб бориб оёгидан тиш- 
лаш ҳеч эсига келмабди. Олдин сенинг бобонгни урган- 
да, олдин оен уни тишлаб олганингда сендан ўрганиб 
олардим-да, кейин мен ҳам бонлаб тишлар эдим, деди.
— Мана, мени ҳам тишларим ўткир, кўргин,— деб 
ўртогим огзини очиб оппоқ тишларини кўрсатди, — эн- 
ди бобомни урса мен ҳам тишлайман, мана буядай қилиб 
тишлайман.
Абдураҳим ўртоғим менга ўгнрнлиб:
— Энди сени ҳам қамашади, — деди ваҳимали қи- 
либ.
— Ҳечам-да, — дедим сал-пал қўрқиб.
— Ижроқўмбобони тишладинг-ку.
— Бобомни урмаса тишламасдим.
— Бобонгни қаттиқ ургани йўқ.
— Мен ҳам қаттиқ тишламадим-ку.
— Ь[аттиқ тишлаган экансан,— дедн Абдураҳим бат- 
тар қўрқитиб,— ижроқўм нонвойхонага кириб, шимини 
тушириб тишлаган жойингга дори суртиб олди, барибир, 
севи ҳам қамашади энди.
Эндц баттар қўрқа бошладим. Ўртоқларим билан ҳам 
ганлашгим келмай қолди. Ж им кетавердим... Дамаб қў- 
йишса-я, қамоқхона қоронгу бўлса 
қўрқаман-ку... Бо- 
божонимни, энамни ҳам қўшиб қамашса майлийди, бир- 
га ўтираверардик, ҳеч ҳам қўрқмасдик. Вой, унда уйи-