1-bob. Vatanimiz xalqlari eng qadimgi davrda

tudunlar 
yuborila- 
di. Biroq ichki kurash oqibatida G'arbiy turk xoqonligi zaiflashib boradi.
litimoiv havot.
Turk xoqonligiga birlashgan aholining hayoti ham, 
xo'jaligi ham tbrlicha edi. Ko'chmanchilarning asosiy mashg'uloti 
chorvachilik bo'lgan. Yilqichilik va tuyachilik muhim o'ringa ega edi. 
Chorvador ko'chmanchilar orasida mulkdorlar, ularning xizmatida esa 
ko'plab qui, cho'ri va xizmatkorlar bo'lardi. Mulkdorlarning eng yirigi 
xoqonning o'zi edi. Xoqonlikda shaharlar va qishloqlar ko'p bo'lgan. 
Aholisi dehqonchilik, hunarmandchilik va savdo-sotiq ishlari bilan 
shug'ullanardi. Dehqonchilikda, asosan, donli ekinlar: bug'doy, arpa, 
sholi va tariq ekilardi. Paxta, beda ekish, bog'dorchilik va tut ko'chatlari 
o'tqazish hamda uy hayvonlarini boqish bilan shug'ullànilardi.
Hunarmandchilikda kulolchilik, to'qimachilik, sarrojlik, miskarlik, 
temirchilik va zargarlik ancha rivoj topgandi. Turk hunarmandlari 
yasagan zeb-ziynatlar va qurol-yarog'lar xilma-xilligi va nihoyatda 
puxtaligi bilan ajralib turardi. Farg'ona va So'g'dda oltin, mis, ternir 
va simob, lloq (Eloq)da qo'rg'oshin, kumush va oltin qazib olinardi. 
Ichki va tashqi savdo-sotiq ishlari ham shahar aholisining asosiy 
mashg'ulotlaridan biri edi. Ayniqsa, so'g'd savdogarlarining mavqeyi 
baland bo'lgan. Davlatjahon savdo ahli bilan juda yaxshi munosabat- 
da edi. Chunki saltanat tashqi va ichki savdodan katta foyda ko'rardi. 
Eron bilan munosabatlarning keskinlashishi oqibatida karvon yo'llari 
janubdan shimolga tomon ko'chgandi.
Xala ao'za'olonlari.
VII asming 1-yarmida 
G'arbiy turk xoqonligi 
bilan Xitoy o'rtasida iqtisodiy aloqalar, ayniqsa, faollashdi. Bu davrda 
Xitoyga 
to'qqiz marotaba 
savdo elchiligi yuboriladi. Birgina 627-yilning 
o'zida Buxoro, Samarqand, Ishtixon va Ustrushona (Jizzax va O'ratepa 
viloyatlari)dan birlashgan savdo karvoni Xitoyga yetib boradi.