Hech qanday tijoriy maqsadlarda foydalanmang

1. Oyga birinchi sayohat

Turkiyada poliz ko‘katlaridan bo‘lgan bir o‘simlikni eslab topdim. U juda tez o‘sar, hatto ba’zan xuddi osmongacha yetar edi. Bu Turkiya loviyalari edi. Bir daqiqa ham hayallamasdan, shu loviyalardan birini ekdim. U shu ondayoq o‘sa boshladi. U faqat yuqoriga qarab o‘saverdi va tez kunda Oyga chirmashdi!

– Qoyil!!! – dedim-da, shoxlariga tirmashib, yuqoriga chiqaverdim. Bir soatdan keyin o‘zimni Oyda ko‘rdim. Oyda kumush boltamni ko‘p axtardim, uni topish oson bo‘lmadi. Oy ham kumush, boltacha ham kumush rangda bo‘lgani sababli kumushda kumush ko‘rinmas ekan. Ammo axiyri boltachani bir to‘da chirigan poxol ustidan topdim. Xursand bo‘lib uni kamarimga qistirib oldim va Yerga qaytmoqchi bo‘ldim. Biroq ish boshqacha bo‘lib chiqdi: loviyaning poyasi quyosh issig‘idan qovjirab, uzilib-uzilib ketibdi. Buni ko‘rgach, qattiq xafa bo‘ldim. Nima qilish kerak? Nima qilsam ekan? Nahotki men Yerga qaytolmasam? Nahotki umrim boricha Oyda qolsam? Voy, yo‘q! Aslo bo‘lmaydi! Noiloj poxol yoniga o‘tirib olib, undan arqon yasay boshladim. Arqon ko‘ngildagidek uzun bo‘lib chiqmadi, lekin nachora! Chap qo‘limga boltachani, o‘ng qo‘limga arqonni ushlaganim holda sirg‘alib, pastga tushaverdim. Tez orada arqon ham tugab qoldi, men bo‘lsam osmon bilan yer o‘rtasida, havoda osilib qoldim. Bu juda qo‘rqinchli hol edi. Lekin pisand qilmadim. Uzoq o‘ylab turmasdan, boltachani oldim va arqonning pastki uchiga mahkam yopishib turib, yuqorigi uchini kesdim va uni pastki uchiga uladim. Shunday qilib, yerga yaqinlashdim. Lekin yerga tushishga hali ham anchagina masofa bor edi. Arqonning yuqori uchini ko‘pgina marta kesib, pastki uchiga bog‘lashga to‘g‘ri keldi.

Nihoyat, shunday pastladimki, hatto shahardagi uylarni va saroylarni ham ko‘ra oldim.

Yerga hammasi bo‘lib uch yoki to‘rt mil1 qolgan edi.

Birdan arqon uzilib ketdi. Hash-pash deguncha yerga chirpirak bo‘lib tushdim. Bir vaqt qarasam, yerga eng kamida yarim mil botib ketibman. O‘zimga kelgandan keyin ko‘p vaqtgacha bu chuqurdan qanday chiqishni bilolmay, esankiradim. Kun bo‘yi hech narsa yemay, ichmay o‘yladim. Nihoyat, o‘ylab topdim, tirnoqlarim bilan pillapoyachalar yasab, yer ustiga bazo‘r chiqib oldim. Ha, Myunxauzen hech qayerda qolib ketmaydi.