qaytayotib, bulutlar ichida ko‘rganing o‘sha yulduzcha» —
javob qildi hamrohim. Qarasam, uning qiyofasi odamga
o‘xshaydi. Taajjub, negadir bu mahluqni jinim suymadi,
hatto undan nafratlandim. Men tamoman yo‘qlikka
aylanishni kutgandim va naq yuragimga o‘q uzgandim.
Endi bo‘lsa mana buning qo‘lidaman. Albatta, uning odam
emasligi ayon, lekin u mavjud, yashayapti. «Demak,
bundan chiqdi, o‘lgandan keyin hayot bor ekan-da» —
tushga xos yuzaki fikr yuritdim men. Lekin yuragim sergak
edi. «Agar qaytadan mavjud bo‘lish, kimningdir amri vojibi
bilan yashash kerak bo‘lsa, — ko‘nglimdan kechirdim men,
— meni mag‘lub etishlari va xo‘rlashlarini istamayman».
Men kamsitilganligim tan olingan savoldan o‘zimni
Do'stlaringiz bilan baham: |