Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

shovqin   solishmasin,   necha   kishilashib   o‘tirishmasin,

menga baribir. Men tun bo‘yi o‘tirib chiqaman, lekin o‘lay

agarki,   ularning   biror   so‘zi   qulog‘imga   kirsa.   Ha,   ularni

shunchalik   unutib   yuboraman.   Bo‘lmasa,   men   tuni   bilan

mijja qoqmay chiqaman-ku, bunga ham allaqachon bir yil

bo‘ldi.   Kechalari   kresloda   mixlanganday   o‘tiraman,   hech

ish   qilmayman,   kitob-pitobni   esa   faqat   kunduzlari

o‘qiyman,   o‘tiraman,   hatto   o‘ylamayman   ham,   miyamda

o‘zicha qandaydir xayollar daydiydi, men ularni o‘z holiga

tashlab qo‘yaman. Shamim tunda yonib ado bo‘ladi.

---

Men   tinchgina   kresloga   cho‘kdim,   to‘pponchani   chiqarib

oldimga qo‘ydim. Uni qo‘yayotib o‘zimdan: «Shundaymi?»