Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

Mening   xonam   nochorgina   jihozlangan,   o‘zi   ham

katalakday,   derazalari   chordoqnikiday   yoysimon.   Mening

bor   bisotim   —   klyonka   qoplangan   divan,   ustiga   kitob

taxlangan   stol,   ikkita   kursi   va   daqqiyunusdan   qolgan-u,

lekin   rohatijon,   suyanchig‘i   baland   kreslo.   Men   kelib

o‘tirdim,   shamni   yoqdim-u,   o‘ylashga   tushdim.   Qo‘shni

«xona»da, parda devor ortida bugun uchinchi kunki g‘ala-

g‘ovur tinmaydi. U yerda iste’fodagi kapitan yashaydi. Bu

yerda kapitan bilan besholtita sayoq oshnasi yig‘ilib aroq

ichishadi,   titilib   ketgan   eski   qartada   shtoss   o‘ynashadi.

Kecha   kechqurun   to‘s-to‘polon   bo‘lib   ketdi,   ikkitasi   bir-

birining   sochidan   changallab   to‘rt   tomonga   sudradi.

Xo‘jayin xotin arz qilib kirmoqchi bo‘ldi-yu, jur’at etmadi: