Fyodor Dostoyevskiy. Kulgili odamning tushi (hikoya)

qavatgina   ko‘ylak,   hamma   yog‘i   shalabbo   edi.   Ayniqsa,

uning   ilviragan   ho‘l   boshmoqlari   xotiramga   muhrlanib

qoldi. Birdan u tirsagimdan ilkis tortib, meni allaqayoqqa

sudray   boshladi.   U   yig‘layotgani   yo‘q,   ammo   qandaydir

so‘zlarni uzuq-yuluq aytib chinqirar edi. So‘zlarining yarmi

ichida   qolar,   chunki   u   dag‘-dag   qaltirardi.   Nimadandir

dahshatga tushib, jon holatda: «Onajon! Onajonim!» — deb

qichqirardi.   Men   unga   o‘girilgan   bo‘ldim,   lekin   churq

etmay o‘z yo‘limga ketaverdim. Qizcha bo‘lsa yugurgilar,

meni siltab tortar, uning ovozida qattiq qo‘rqqan bolaning

holatiga xos ayanchli ingroq bor edi. Bu ingroq tovushning

nimaligini   men   bilardim.   Qizcha   so‘zlarni   chala-yarim

aytsa-da, men qayerdadir uning onasi jon berayotganligini