Дядя Горгудун мязар йери щаггында

-8. /-g-/ -De.K- / > Gelsün (Trb.) > Kelsun
-9. /-ü-/
Gel+sün / kel+sun şeklinde iki ayrı hisseden oluşan sözcüğün kökü esasen eski Türkçede “kel” biçiminde çokluk, yaklaştırma, yaklaşma, yakına getirme, uzaktan özneye doğru yaklaşma, devinme, devindirme bg. anlamlar içerir. Köke gelen eklerin hepsi de anlam genişlemesi sağlar. Kel-gel kö­kün­de k /g seslerinde dönüşme yaygındır. (Eyuboğlu,1998:273). Yani bu sözcükte ön damak g tonlu ünsüzü “-g > -k” şeklinde k tonsuz ünsüze dönüşmüştür. Kıpçakçada, Türkiye Türkçesi ve Trabzon ağızlarında oldukça işlek şekilde kullanılmaktadır (galmadi / kalmadı, gorkulan / korkulan, VagFıgebir / Vakfıkebir….vs). (Brendemoen,2001,II:220…).
Görüldüğü gibi Trabzon ağzında bu sözcük eski Türkçedeki şekliyle korunmaktadır. Sözcük başındaki sessiz sertleşmesinin yanında sözcük sonunda ayrıca bir de “-ü > -i” ünlü daralması görül­mekte ve eski Türkçe söz özelliği korunmaktadır. Gel emir fiilinin ardınca “-sun” şahıs eki gelmiştir. Bilindiği üzere “şahıs eklerinin çoğu, akıcı ünsüzlerden oluştuğu için ünlüleri kalındır (-um, -sun, -sunuz) (Demir, 2006:123).
-10. /-b-/, /-p-/ -De.K- / > bırağur (Trb.) > pıraḳur
-11. /-ġ (ğ)-/, /-k-/
Bırağur < pırakur; Bilindiği üzere arhaik Türkçede sözcük başında (b- > p-, b- > P; c- > ç, c > Ç-) tonsuzlaşma yaygındır. Doğu Karadeniz ağızlarının karakteristik özelliklerinden birisi ön seste katı patlayıcı, tonlu b, c, d, g ünsüzlerinin sedasızlaşma (tonsuzlaşma) hadisesidir (Özgür,2002,II:190). Bu özelliği aynısıyla bu sözcükte görmekteyiz. Son sesi ġ, q, k, ķ, (>ġ, ğ) olan sözcüklerde bu ünsüzler erimekte ya da düşmekte olsa da bu kurala göre aykırı bir durumdur. bırak- > pırak // -ğ < -k sert­leş­mesi de dikkate alındığında bırağur > pra(k)ur < bırakır şeklinde Özellikle Kıpçakçada görülen bu hususiyet Trabzon, özellikle Akçaabat ve yöresi ağızlarında işlek şekilde kullanılmaktadır.