|
560
Asqad Muxtor
bob-uskunalarini sochib tashlab, buzuq radio-
ning ham astar-avrasini ag‘darib, goh kichkina
dastgohida sim g‘altak o‘rar, dam bir nimalarni
ular edi.
– Menga qara, sen matnga o‘zingdan bir ni
malarni qo‘shyapsan shekilli, – deb so‘radi Temir
uning yoniga kelib.
– Aloqa vaqtini tayinlayapman.
– Aloqa vaqtini? Qabulni ham yo‘lga qo‘ya ola
man deb o‘ylaysanmi?
– Bekorga terlab-pishyapmanmi?
– Faqat vaqt.... vaqt yo‘q. Kechgacha korres-
pondentimni tutolsaydim!
U yana uzatkichga borib, qo‘lini kalitga qo‘ydi.
Kun og‘ib qolgan edi. O‘tirganlar kechadan
beri qorin ochganini endi sezib, birinchi marta
non chaynashdi.
Temir yigitlarni atrofiga to‘plab kosmosdagi al
laqanday portlashlar haqida safsata sotayotgan
edi, birdan yer qattiq silkinib, tashqarida yer-u
ko‘kni titratuvchi kuchli portlash yuz berdi.
Hamma o‘rnidan turib ketdi, quloqlar ding bo‘ldi.
Portlashning guvillashi hamon tinmay, havoni
zirillatib, osmonda muallaq turgandek edi.
– Biznikilar! – deb qichqirib yubordi Yo‘ldosh.
Hamma Farmonovni qurshab, ko‘zlarini katta
ochgancha, undan gap kutar edi.
– Biznikilar portlatishdi, o‘rtoq Farmonov!
– Ha-ha, ha-ha... – derdi boshliq, hamon tash
qariga quloq tutib. – Bu to‘qqiz quduqning ham
masi! Kuchli portlash. Eshitdinglarmi? Lekin
zaboyka qilishdimikan? Zaboykasiz portlatish
gan bo‘lsa chatoq bo‘ladi, hammasi bekorga keta
di. Bilisharmikan?
561
Chinor
Hamma jim bo‘lib qoldi. Chindan ham bundan
beхabar bo‘lishsa-chi? Hovliqib bekorga portlatib
qo‘yishgan bo‘lsa-chi?
– Zaboyka... Zaboyka, – deb pichirlardi Ergash
u yoq bu yoqqa asabiy yurib. – Yo‘q, nahotki...
– Хavotir olmanglar, hammasi joyida! – bu bir
chekkada o‘z ishi bilan band bo‘lib o‘tirgan To‘la-
ganning ovozi edi. – Hammasi joyida, sizlarning
bunday ahvolda qolganlaringni bilgandan keyin
bir nafas ham tinch turishgani yo‘q. Zaboykani
ham bilishadi. Menga, aytmagin, deyishuvdi,
o‘rtoq Farmonov man qiladi deb qo‘rqib...
– Azamatlar... – dedi Farmonov sekin. Yuziga
qon yugurdi. Vujudida yoqimli charchoq sezib,
yonidagi kursiga o‘tirib qoldi. Ilgarilar uning ko‘zi
qayerda ekan. Nega bunchalik hissiz, sovuqqon
bo‘lib yashar ekan-a? Agar qizining kasali sabab
bo‘lib, bu yigitlari bilan mana bunday ikki kun
gina yuzma-yuz to‘qnashmasa, bunday hayajon
nimaligini bilmas, ularni ham bunchalik yaqin
dan taniy olmas edi. Bularning har biri bir olam,
turgan-bitgani yangilik, voqea.
Kechga borib haqiqatan ham qissamizni shart
ta kesadigan bir voqea yuz berdi. Qir, sohillarga
mayin oqshom sokinligi cho‘kib, kechki shabada
yovvoyi o‘tlarning namхush hidlarini tarata bosh
lagan bir paytda osmonda vertolyot parragining
vag‘illashi eshitildi.
Bu yoqdan qulog‘iga qo‘lbola quloqchinini tut
gan To‘lagan baqira boshladi:
– To‘хtanglar! Jim bo‘linglar! Men korrespon
dentimni tutdim. Jim bo‘linglar aхir!
Qani endi jim bo‘lishsa! Vertolyot go‘yo bularn
ing yuraklarida vag‘illayotgandek edi.
562
Asqad Muxtor
– Jim bo‘linglar deyapman!
– Jim! – dedi Yo‘ldosh. Biroz tinchishdi. – Qani
gapir, korrespondenting nima deyapti?
– Oqmolmi, Oqshommi degan qishloqdan bir ha
vaskor qozoq bola ekan, – deb kulib yubordi To‘la-
gan. – Meni ertalabdan beri eshitayotgan ekan.
Erta bilanoq tumanga хabar beribdi. Shifokor bilan
maslahatlashibdi. Karantin eng birinchi, eng to‘g‘ri
chora, debdi doktor! – Yasha, azamat!
Bundan keyingi shovqin-suronni pastlab ke
layotgan vertolyotning guvillashi bosib ketdi.
Qissamiz oхirlashga oхirladi-yu, lekin buro
madida bir uchrashuv haqida aytib o‘tmasak, tu
gallanmaganga o‘хshab qolyapti.
Dovtepadan qaytib kelgandan keyin o‘rtoq Far
monov to‘satdan pensiyaga chiqib ketdi. Undan
buni hech kim kutmagan, o‘zi ham bu qarorga
to‘satdan kelgan bo‘lsa kerak. Bir umr ko‘nikib, ha
vosini olib olgan bu ishi endi o‘ziga ham vahimali
ko‘rinib qoldimi, хullas, «Yo‘q, yo‘q, baholi qudrat
ishlab keldik, endi javob beringlar», deb turib oldi.
Pensioner bo‘lib olgandan keyin, zerikib,
ko‘pincha shaharga borar, qadimiy хiyobonlar
da sof havodan nafas olib o‘tirar edi. Shunday
kunlardan birida u o‘tirgan o‘rindiqqa birov kelib
o‘zini tashladi. Ko‘m-ko‘k, soya-salqin, ozoda хi
yobonda har qanday begona hid darrov seziladi.
Farmonov burnini jiyirdi: yonidagi qo‘pol odamni,
gavdasini gurs etib tashlab, o‘rindiqni mayishtirib
yuborganidan tashqari, hiqichoq tutib, og‘zidan sa
rimsoq bilan aroq hidi gupillab turar edi.
Farmonov ensasi qotib, turib ketmoqchi bo‘lib
yoniga qaragan edi, haligi odam tanishga o‘хshab
Do'stlaringiz bilan baham: |
