Charles Dickens

Чарльз Диккенс
АСАРЛАРИДАН ИҚТИБОСЛАР
Ҳақиқат ва ёлғон ҳақида
Ёлғонлар борки, инсонларга қанот бағишлаб, уларни самога олиб чиқади. Аммо аччиқ ва шафқатсиз ҳақиқатлар борки, улар инсонни қўрғошин занжирлар каби ерда ушлаб туради.
Ҳақиқат ҳар доим жусурдир.
Ёлғон у ошкора ёки махфий бўладими, айтиладими ёки айтилмайдими, у барибир ёлғонлигича қолиб кетаверади.
Болалар ҳақида
Болаларга бу кичик оламда ҳеч нарса адолатсизликдек қаттиқ таъсир кўрсата олмайди.
— Менимча, сизнинг ўғлингиз бор, а? — деб сўради жаноб Домби.
— Тўрт нафар, сэр. Тўрт ўғил ва бир қиз. Барчалари соғлом.
— Ҳаа, нимасини айтасиз. Уларни боқишга кучингиз етмаётгандир? – деб сўради жаноб Домби.
— Аммо бир нарса борки у менга доимий куч бериб туради, сэр.
— Айнан нима?
— Уларни йўқотишдан қўрқиш, сэр.
Севги ҳақида
Севган юрак дунёдаги барча донишмандликдан устун туради.
Қанчалик олисда бўлмасин, тақдиримизда кимдир билан учрашиш ёзилган бўлса, у билан, албатта, учрашамиз. Барчаси қандай ёзилган бўлса шундай бўлади.
Ҳар қандай ажралиш — жудоликдан дарак беради.
Ҳақиқий ва чуқур муҳаббатни яксон этиб бўлмайди. Унинг овози сокин бўлади. У бизнинг кўзлардан уят ва сипо билан яшириниб юради ҳамда ўз вақтини сабр билан кутади. У ана шундай етилади. Вақт тез ўтади, умр оқшоми яқинлаша бошлайди, аммо у етилишда давом этаверади. Ана шу ҳақиқий муҳаббатдир.
Севги инсонларнинг энг қизиқарли ва кечиримли заиф томонларидир.
Ҳаёт ҳақида
Шундай пайтлар бўладики жаҳолатда қандайдир эзгулик яширинган бўлади.
Ақли йўқ тирик инсон ўлган инсондан кўра қўрқинчлироқдир.
Умр бизга уни энг сўнгги дақиқаларгача ҳимоя қилишимиз учун берилган.
Инсон ўз дўстини камолот чўққисига олиб чиқмагунича комил инсон бўла олмайди.
Юқори ўринга эга барча нарса ҳам юксак эмас, қуйи ўринга эга барча нарса ҳам паст эмас.
Жудаям яхши ҳаёт, худди жудаям яхши овқат ошқозонни бузгани каби, умрни ҳам бесаранжом этади. Бундай ҳолларда тана ҳам, руҳ ҳам ёрдамга муҳтож бўлиб қолади.