Beynin I i m I i -js

yararlı bir yönlendirme mekanizması olarak iş göriir.
Beyindeki duygu sistemleri evrimsel bakımdan eski oldukları
için birçok farklı türde ortaktır, buna karşılık akılcı sistemin e v ­
rimsel geçmişi çok daha kısadır. Ancak gördüğümüz ii/ere, akılcı
sistemin görece yeni olması, onun tek başına üstün olduğu a n la m ı­
na gelmez. Herkes, salt akılcılık ve sıfır duyguyla Mr. Spock gibi
olsaydı, toplumlar şimdikinden daha iyi durumda olm ayacaktı.
Beyin için en iyisi, bir denge durumu, yani iç rakiplerin bir ta ­
kım olarak çalışmasıdır. Adamı köprüden aşağı itme d ü şü n cesi­
nin içimizde uyandırdığı tiksinti toplumsal etkileşim açısından ço k
önemliyken, bir Tomahawk füzesini fırlatmak üzere düğm eye b a s­
tığımız zamanki vurdumduymazlığımız da uygarlık için yıkıcıdır.
Duygusal ve akılcı sistemler arasında bir dengeye ihtiyaç duyulur
ve bu denge, doğal seçilimin sonucunda beynimizde zaten optim ize
hale getirilmiş olabilir. Başka bir ifadeyle, iki parçalı bir dem okrasi
belki de tam ihtiyacımız olan şeydir; herhangi bir parçanın k o n t ­
rolü ele geçirmesi kesinlikle daha az verimli ve daha az etkili bir
sistemle sonuçlanır. Eski Yunanlar yaşamla ilgili olarak bu bakış
açısını yakalayan bir benzetme yapmışlardı: Bir arabacısınız ve iki
tekerlekli at arabanız güçlü kuvvetli iki at tarafından çekiliyor. Be­
yaz at aklın, siyah at tutkunun temsilcisi. Beyaz at sizi sürekli o l a ­
rak yolun bir tarafına, siyah at da diğer tarafına çekm eye çalışıyor.
Sizin işiniz dizginleri sıkıp ikisini de kontrol altında tutmak; ç ü n k ü
yolun ortasından ilerlemeye devam etmenizin tek yolu bu.
Duygusal ve akılcı ağlar yalnızca anlık ahlaki kararlar alınırken
değil, bildik bir başka durumda daha birbiriyle mücadele ederler: