Андижон давлат унивeрситeти филология ва тилларни ўҚитиш -5120101 факультeти

чўзса, юлдузларга ҳам етадигандек туюлади. Осмонга 
қарасангиз, қудратли қўллар булутлардан турли шакллар ясайди. 
Айниқса, ёзнинг жазирамасида ҳам тоғ дараларида узоқдан 
оппоқ йўл-йўл чизиқлар кўринади. Ҳа, улар қишда ёғган 
қорлар. Шунда сиз бир вақтнинг ўзида ҳам ёз, ҳам қиш, 
барқ уриб очилган гуллардан эса баҳор тароватидан баҳраманд 
бўласиз. Шунинг учун ҳам шоир «Баҳор ва ёз қаршимда 
пешвоз» деб таъкидлайди. Шу зайлда шоирнинг кўз олдида 
табиатнинг бор фасллари бир вақтнинг ўзида намоён бўлади. 
Шулардан завқ 
ланади. Одатда, шоирларга баҳор фасли кўпроқ 
илҳом беради. Баҳор гўзаллиги шоир сўзига, истеъдодига қанот 
бағишлайди ва натижада: 
Баҳор кўчиб юрар тоғма-тоғ,
Қўлларида лола пиёла, 
каби ҳеч кимнинг хаёлига келмайдиган мисраларни ёзади. 
Бу пиёла 
ларни эса шоир мисли баҳорнинг қўлида тургандек 

таʼ
рифлайди. Тоғ лолақизғалдоқлар билан безанган. Шоир юра- 
юра йўлида кўлларга дуч келади. Бу кўлларни эса тош-
ойнага ўхшатади. Ҳа, балки бу тошойналарда ҳар бир фасл 
ўз аксини кўрсатар. Тоғ тепасида турган одамнинг кўзига 
бир олам нарсалар кўринади. Оёғи остига қарайди. Пойида 
турли-туман ўсимлик ва гуллар ястаниб ётибди. Шоир улар-
нинг кўпчилигини билади. Аммо айримларига асло дуч кел-
ган эмас, шунинг учун уларга ном қўйишдан ҳам ожиз. 
Кўриниб турган табиат манзараси зиддиятли: ваҳший ва осуда. 
Шоир ҳайрон, шоирнинг тили лол. Шунда у табиат қошида ба-
мисоли беғубор болага айланади:
Болалигим тутди ва бир бор,
Булоқ узра ётдим узаниб
Ва санъатга бермасдан озор,
Ҳовуч-ҳовуч сув ичдим қониб.
Шоир табиатга яқинлашади. Унинг лирик қаҳрамони санъат-