Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

bosayotganini topishga urinadi. Shamol orqali oʻzining qaynoq oʻpichlarini yoʻllab, ular 

Santyagoning yuziga tegishiga umidlanadi va pichirlab oʻzining sogʻ-salomat ekanini, 

uni kutayotganini aytadi. Bugundan boshlab sahro Fotima uchun umid makoniga 

aylanadi: u yoqdan Santyago yoniga qaytadi. 

— Ortda qolganlar haqida oʻylama, — dedi Alkimyogar, ular qum tepalar oralab yoʻlga 

tushishganda. —Hammasi allaqachon Olam Qalbida qayd etildi va shu joyda mangu 

saqlanadi. 

— Odamlar ketishdan koʻra qaytish haqida koʻproq oʻylashadi, — dedi Santyago, 

sahroning sukunatiga tagʻin koʻnika boshlarkan. 

— Agar sen topgan topildiq pishiq narsadan yasalgan boʻlsa, unga hech qanday insu jins 

daxl qilolmaydi. Va sen bemalol qaytishing mumkin. Agar bu narsa, xuddi yulduz bir yilt 

etib uchgani kabi, nari-beri yasalgan boʻlsa, qaytgan chogʻingda ham hech nimaga ega 

chiqolmaysan. Biroq sen, harqalay, yilt etgan nurni koʻrgan boʻlasan. Demak, bu boshdan 

kechirishga arzirli hol. 

 

U alkimyo haqida gapirayotganga oʻxshardi, Santyagoga esa u Fotimani nazarda tutib 

gapirayotganday tuyuldi. 

 

Ortda qolganlar haqida oʻylamaslik mushkul edi. Sahroning yakrang koʻrinishi eslashga, 

orzu qilishga majbur etardi. Santyagoning koʻz oʻngidan xurmozor, quduqlar va 

suyganining chehrasi ketmasdi. U angliyalikni shisha idishlari, asbob-anjomlari bilan 

uchratdi, Tuyakashni — Oʻzining aql-idrokini peshlamaydigan chinakam donishmandni 

uchratdi. «Balki Alkimyogar hech qachon hech kimni sevmagandir», — Oʻyladi u. 

 

Alkimyogar sal oldda yoʻrtib borayotir, uning kiftida qirgʻiy oʻtiribdi — qush sahro 

tilidan toʻla voqif — ular toʻxtashgan chogʻda oʻlja izlab havoga koʻtariladi. Birinchi 

kuni u changalida quyon bilan qaytdi. Ikkinchi kun — bir juft qush bilan. 

Tunda ular koʻrpani yoyishdi. Sahro tuni etni junjiktiradigan salqinligiga va oy botishi 

bilan qorongʻulik quyuqlashganiga qaramay gulxan yoqishmadi. Safarning birinchi 

haftasida yoʻldoshlar, gurunglashgan boʻlishsa-da, faqat jang qilayotgan qabilalarni 

chetlab oʻtish haqida gapirishdi. Urush davom etayotgandi — ba’zan shamol qonning 

achqimtil hidini olib kelardi. Uncha uzoq boʻlmagan joyda jang borardi va shamol 

boʻzbolaga Belgilar Tili mavjudligini, bu til koʻz koʻra olmaydigan narsalardan xabar 

berishga tayyor ekanini eslatdi. 

 

Safarning sakkizinchi kuni Alkimyogar, odatdagidan koʻra barvaqtroq, dam olish uchun 

qoʻnishga qaror qildi. Qirgʻiy osmonga uchdi. Alkimyogar suv solingan suvdonni 

Santyagoga uzatdi. 

— Sening jahongashtaliging poyoniga yetmoqda, — dedi u. — Qutlayman. Sen Oʻz 

Yoʻlingdan chetga chiqmading. 

— Sen esa yoʻl boʻyi churq etmading. Men boʻlsam, bilganlaringni oʻrgatarsan, deb 

oʻylabman. Men sahroni alkimyoga doir kitoblari bor bir odam bilan bosib oʻtgandim. 

Biroq ulardan hech nimani tushunmadim. 

---