Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

qorayib koʻrinardi. Yoriqqa u barmogʻini tiqdi, keyin esa qoʻlini yelkasigacha yoriqqa 

joyladi. Ichkarida nimadir shitirladi, Santyago Alkimyogarning koʻzlarida (uning faqat 

koʻzlarini koʻrib turardi) jiddiy e’tiborni uqdi: goʻyo u birov bilan olishayotganday 

serdiqqat edi. Keyin u qoʻlini yoriqdan ilkis tortib oldi, kutilmagan bu harakatdan 

Santyago bir seskandi va Alkimyogar irgʻib oʻrnidan turdi. U ilonni dumidan ushlab 

koʻtarib turardi. 

 

Santyago ham chaqqon turib, ortga tislandi. Ilon tipirchilab sahroning oʻlik sukunatini 

buzib, Alkimyogarning barmoqlariga oʻzini urardi. Bu bir chaqishdayoq oʻldiradigan 

kobra iloni edi. 

 

«Qoʻrqmas ekan-a?» — boʻzbolaning xayolidan shu fikr oʻtdi. Alkimyogar ilonning iniga 

qoʻlini tiqib, hayotini xavf ostiga qoʻydi, biroq uning yuzi xotirjam edi. «U ikki yuz 

yoshda», — Santyago angliyalikning gapini esladi. Demak, sahroda ilonlar bilan 

muomala qilishni bilar ekan. 

 

Mana, u otining oldiga keldi va egarga tangʻigan qayirma qilichini qinidan chiqardi. 

Qumga doira shaklini chizib, oʻrtasiga tinchib qolgan kobrani qoʻydi. 

— Qoʻrqma, — dedi Santyagoga. — Bu yerdan chiqib ketolmaydi. Sen esa sahroda 

hayot mavjudligiga dalilni koʻrding. Menga shu kerak edi. 

— Bu shunchalik muhimmidi? 

— Juda muhim. Ehromlar sahrolar bilan oʻralgan. 

 

Santyago yana ehromlar haqida gaplashishni istamayotgan — kechadan beri koʻngliga qil 

sigʻmayotgan edi. Xazinalarga borish Fotimadan ajralish bilan teng edi. 

— Men oʻzim senga yoʻl boshlovchi boʻlaman, — dedi Alkimyogar. 

— Vohada qolganim ma’qul edi, — javob qildi Santyago. — Fotimani uchratgan 

boʻlsam, axir, u menga dunyodagi barcha xazinalardan koʻra aziz. 

— Fotima — sahro qizi. Unga erkaklarning bir kuni uylariga qaytib kelishi uchun safarga 

joʻnab ketishlari oyday ravshan. U ham oʻzining xazinasini qoʻlga kiritdi — bu sen. Endi 

esa sening oʻzing qidirayotgan narsangni topishingga umid qilayotir. 

— Vohada qolishga qaror qilsam-chi? 

— Unda Oqsoqolga Maslahatchi boʻlasan. Tillang koʻp boʻladi, son-sanoqsiz qoʻy, tuya 

sotib olasan. Fotimaga uylanasan, bir yilcha u bilan baxtli yashaysan. Sahroga mehr 

qoʻyasan, besh ming toʻp xurmo daraxtining har birini taniydigan boʻlasan, boʻyini 

boʻyingga oʻlchab, ularning qanday oʻsishini, dunyo muntazam oʻzgarib turishini 

tushunasan. Kun osha belgi-alomatlarni teranroq farqlay borasan, zotan, sahrodan-da 

yaxshi muallim yoʻq. Biroq oradan yil oʻtib, sen xazina haqida oʻylaysan. Belgilar uni 

tez-tez yodingga solaveradi, biroq sen bunga e’tibor qilmaslikka urinasan. Bor bilimingni 

voha, uning ahli farovonligi uchun sarflaysan. Qabilalar boshliqlari sendan mamnun 

boʻlishadi, tuyalar senga koʻp boylik keltiradi va hokimiyatingni mustahkamlaydi. 

 

Yana bir yil oʻtadi. Belgilar xazina va Yoʻlni muntazam uqtirib turadi. Uzoq tunlarda 

azongacha vohada sanqiysan, 

---