Alkimyogar ( r o m a n ) Paulo Koelo

Alkimyogar

 

(

R O M A N

)  

Paulo Koelo 

 

library.ziyonet.uz/ 

 

 

Tanjer bilan Misr orasi — minglab kilometr sahro. 

 

Bir daqiqa ogʻir jimlik choʻkdi, goʻyo butun shahar uyquga choʻmganday boʻldi. 

Bozorlar, oʻz molini maqtab yotgan savdogarlar, minoraga chiqib azon aytayotgan 

kishilaru, dastasi hashamli qilichlar — bari gʻoyib boʻldi. Umid va sarguzashtlar 

ishtiyoqi, keksa podshoh va Taqdir Yoʻli, xazina va ehromlar oʻz-oʻzidan yoʻqoldi-yitdi. 

Dunyoni oʻlik sukunat oʻz zabtiga oldi. Chunki Santyagoning ruhi tamom choʻkib ketgan 

edi. U na ogʻriqni, na azobni va na afsus-nadomatni his etar, nigohi yemakxonaning 

ochiq eshigiga qarab qotib qolgan va faqat juda-juda oʻlgisi kelar, hammasi hozirning 

oʻzidayoq butkul yoʻq boʻlishini istardi. 

 

Savdogar unga qarab qoshini kerdi — ertalab, haligina bu bola quvnoq koʻringan edi. 

Endi qovogʻidan qor yogʻayapti: quvnoqligidan asar ham qolmadi. 

— Men senga, oʻgʻlim, vataning-ga borib olishing uchun yetadigan pul bera olaman, — 

dedi savdogar. 

 

Boʻzbola indamadi. Keyin oʻrnidan turdi, kiyimlarini tortib toʻgʻriladi va toʻrvasini 

qoʻliga oldi. 

— Men doʻkoningizda qolib ishlayman, —dedi u. 

 

Va biroz sukut saqlab, qoʻshib qoʻydi: 

— Menga pul kerak, toʻrt-beshta qoʻy sotib olishim uchun.