BIRINCHI BOB
DRAMATURGIYADA AMIR TEMUR OBRAZINI
YARATISHGA BO’LGAN INTILISHLAR
Bizda bo’lmasa-da, chet ellarda Amir Temur obrazini dramaturgiyada
yaratish
allaqachonlar
boshlanib
ketgan
edi.
Buni
adabiyotshunos
H.Abdusamatovning quyidagdi fikrlari tasdiq etadi:
“Sohibqiron siymosini sahnada ko’rsatishga ham jiddiy urinishlar bo’lgan.
Bunga Charlz Saundersning “Buyuk Tamerlan” (London, 1681), Fransiz Feynning
“Fidokor” (London, 1686), Nikolos Rovsning “Tamerlan” (London,1702), Uilyam
Popluning “Sahovatli Tamerlan” tragediyalari (London,1732), L.Smitning
“Tamerlan” ta’rixiy dramasi (Amsterdam, 1970) va yana boshqa sahna asarlari
ham paydo bo’lgan edi. Eng xarakterlisi shundaki, san’atning yuksak cho’qqisi
bo’lmish operaga ham Amir Temurning siymosi kirib borgan. Birinchi oprani
Italyada Mars Anton Ziani 1689 yili yozgan va u “Buyuk Tamerlan” nomi bilan
Venetsiyadagi teatrda namoyish etilgan. Bulardan tashqari bir qancha operalar ham
yaratilganki, ular yuraklarda quvonch tuyg’ularini mavj urdirgan ekan. Mana ular:
J.F.Fortshning “Boyazid va Tamerlan” (Gamburg, 1690), E.M. de Shefdevilning
“Tamerlan” (Parij, 1766); musiqasi I.F.Rayngardtniki, M.G.Levisning “Timur”
asari, musiqasi P.Kangnikidir (London, 1811).
Ta’rixchilarning bergan ma’lumotlariga qaraganda Sohibqiron haqidagi eng
mashhur opera Nikoli Haym 1724 yili yozgan, sahnaga qo’yilgan “Tamerlano”
operasidir, musiqani kompozitor G.F.Gendal bitgan. Bu opera London musiqa
12
akademiyasi teatrida ham namoyish qilingan. U nemis tiliga ham o’girilgan. Eng
quvonchli hodisa shundaki, bu opera italyan tilida hanuzgacha qo’yib kelinmoqda.
Amir Temurga bag’ishlangan sahna asarlari ichida eng mashhuri ingliz
dramaturgi Kristofer Marlo (1564-1593) ning “Buyuk Tamerlan” (1587-1588)
she’riy tragediyasidir. (Qarang: A.Abduazizov, “Sohibqiron yulduzi”, O’zAS,
2006, 26 may). Bu asar o’zbek sahna temurnomasini yaratishga ham turtki
berganligi shubhasizdir”
3
.
Xosh, Sohibqiron o’z vatanida qanday darajada mashhur bo’ldi? Sho’ro
davridagi adabiyot va san’at ta’rixiga ko’z tashlasak, achinarli holatni ko’ramiz. 70
yillik davrda Amir Temurga bag’ishlangan badiiy asarlarni deyarli uchratmaymiz.
Mana nimalar bo’lganini nazarga olaylik. 1925 yilda Ozarbayjon drmaturgi
Husayn Jovidning “Amir Temur” dramasi, Fitratning 1917 yil yozilgan “Temur
sag’anasi” hamda Maqsud Shayxzodaning “Mirzo Ulug’bek” (1960) tragediyasida
Amir Temurning ruhi bilan suhbatlashishi berilgan. Sho’ro davridagi Amir Temur
haqidagi dramaturgiya mana shulardan iborat.
“Teatrshunos Sirojiddin Ahmadning izlanishlari,
–
deb yozadi
adabiyotshunos N.Karimov, – “Temur sag’anasi” dramasining 1919 yil 4
sentyabrda Mannon Uyg’ur tomonidan Toshkent shahridagi “Rohat bog’cha” deb
ataluvchi saylgoh sahnasida namoyish etilganini tasdiqlaydi”
4
.
Shuningdek, N.Karimov o’z fikrini davom ettirib, quyidagilarni ma’lum
qiladi: “Temur sag’anasi” spektakilining “Rohat bog’cha” da qo’yilganligi
haqidagi G’ozi Yunusning xabarida, san’atshunos Sirojiddin Ahmadning ma’lumot
berishicha, bunday so’zlar yozilgan: “Bu piesada atoqli bobomiz Amir Temur
sag’anasi tasvir etiladir. Amir Temur rolida Uyg’ur afandi qabr yorilg’onga
qabrdan chiqg’ondog’u harakatlarni g’oyat ustaliq birla ado etdi. Yurt, vatanni
suyguvchi yigit rolini o’ynovchi O’ktam afandi (Qayum Ramazon–N.K) ning
yig’lag’on vaqtda kulu chehrasi birla ko’rinishi kelishmadi…” S.Ahmad bu xabar
3
Абдусаматов Ҳ. Саҳна Темурномаси. – Т.: «MERIYUS», 2009. – 6-бет.
4
Каримов Н. ХХ аср адабиёти манзаралари. Биринчи китоб. – Т.: Ўзбекистон, 2008. –
116-
б.
13
so’zlariga asoslangan holda “Temur oldinda” sochmasining sahna variantidir,
degan taxminni bildiradi”
5
.
Sochma matni quyidagicha:
“Bag’rim yoniq, yuzim qora, ko’nglim siniq, bo’ynim bukuk.
Sening ziyoratinga keldim sultonim!
Ezilgan boshim, qisilgan vijdonim, kuygan qonim, o’rtangan jonim uchun
bu sag’anangdan davo izlab keldim, xoqonim!
Yuz yillardan beri jafo ko’rib, g’am chekib kelgan turkning ko’z yoshlarin
etaklaringa to’karga keldim.
Qorong’uliklar ichra yog’dusiz qolgan o’zbek ko’zlari uchun tuprog’ingdan
surma olg’ali keldim.
Nomusini bad kishilarning ayog’lari ostinda ko’rib turklik qoni qaynag’ay,
musulmonlik hamiyati toshg’ay, tamug’ olovlari kabi sachrag’ay.
Lekin o’z kuchsizligin anglab qaytib o’tirgan va qon yig’lagan turkning
holini aytarga keldim, xoqonim!
Ulug’ xoqonim! Turklik sharafi talandi.
Turk uchun qo’ydig’ing davlat bitdi, turk ostig’a ko’rdig’ing hoqonlik
yog’iygami ketdi.
Turkning nomusi, e’tibori, iymoni, vijdoni, zolimlarning ayog’i ostida qoldi.
Turkning yurti, ulog’i, o’chog’i, Turoni yod qo’llarg’a tushdi.
Turkning bilgisi, ongi, o’ylovi, ziyrakligi jaholat o’ljasig’a ketdi.
Sening qiliching bilan dunyo egasi bo’lg’on turk tinchgina bir yotoq
topolmay qoldi.
Sening kuching bilan dunyo xo’jasi bo’lgan turk qarluq temurlariga kirdi.
Xoqonim!
Turklikka xiyonat qilganlar turk bo’lsa ham qonlarini oqizmoq sening
muqaddas odatingdir, yotma, tur!
Sening omonatingg’a xiyonat qilg’anlarni ez, ur, o’ldur!
Sultonim!
5
Каримов Н. ХХ аср адабиёти манзаралари. Биринчи китоб. – Т.: Ўзбекистон, 2008. –
118-
б.
14
Bilamin, shu tobda sening u yuksak va ulug’ ruhiyatining men kabi tuban
ruhli va himmatsiz bir bolasining shu holig’a g’azabli qulub turubdur.
Bilaman, shu chog’da sening to’lqunli dengizlarg’a o’xshag’an yuraging
men kabi yuraksiz bir o’g’lingning shu ko’rinishindan nafrat qildilar.
Chunki yuqorida aytdigim ishlarning hammasiga o’zim sabab bo’ldim,
barchasini o’zim qidim,
Sening Turoningni o’zim taladim,
Sening turkligingni o’zim ezdirdim,
Sening omonatlaringga xiyonat o’zim qildim.
Men uch kunlik umrimni tinchgina yotib o’tqazmoqchi bo’lmasa edim,
shularning birortasi bo’lmasa edi.
Men qo’limg’a topshirdig’ing qilichni tashlab, cholg’uni olmasa edim,
Turonim taanmas edi!..
Men yolg’iz qonli ko’z yoshlarimni bu sag’anangga to’kmak uchun emas,
o’z oyoqlarimni iqror etarg’a keldim, XOQONIM.
Meni qo’yma!
Men yolg’iz yoziqlarimni iqror etarg’a emas, Turong’a berdigim zararlarni
to’lamoq uchun keldim, XOQONIM.
Mendan nafrat etma!
Ey arslonlar arsloni!
Menim yozuqlarimdan o’t,
Meni qo’limni tut,
Belimni bog’la, muqaddas fotihangni ber!
Sening dunyog’a sig’magan g’ayratinga ont ichamanki, Turonning eski
sharaf va ulug’lig’ini qaytarmasdan burun ayog’laringda o’tirmasman”
6
.
«Ma’lum bo’lishicha, xorijda nashr etilgan “Milliy Turkiston” jurnalining
1952 yilga oid sonlaridan birida Fitrat haqida M.H.Erturk tahallusli muallifining
maqolasi bosilgan va unda, jumladan, bunday ma’lumot berilgan: “Fitrat o’zining
sahna asarlarinda bobolarning qoldirgan meroslarindan bahs etadir. U Turkiston
6
Фитрат А. Танланган асарлар. 1-жилд. – Т.: Маънавият, 2000. – Б. 33-35.
15
merosini chetlilar har jihattan yo’q etayotganligini xalqqa tushundirish fikrinda
bo’ladir. U “Temur sag’anasi” asarinda sahnada ko’k o’rmon va uni kesilib
turilganligini ko’rsatadir. Shu vaqtda Temur kelib: “Bu o’rmonlarni kimlar
kesayotirlar? Bobolarning meroslari ne holga tushdi?” deb chaqiradir. Fitrat bu
usulda bobolar qoldirgan merosni qo’rumoq lozimligini xalqqa uqdirmoqchi
bo’ladur”.
Shunday qilib, qo’limizdagi uzuq-yuluq ma’lumotlar asosida mazkur asar
syujetini tiklashga harkat qilsak, – deb yozadi N.Karimov, – quyidagi manzara
paydo bo’ladi: Parda ochilishi bilan tomoshabin qarshisida Amir Temur sag’anasi
gavdalanadi. “Yurt, vatanni suyguvchi yigit” sag’ana oldiga kelib, o’z fojiasini
aytib yig’laydi. Shundan keyin sag’ana yorilib, undan Temur ruhi chiqib keladi va
“Bu o’rmonlarni kimlar kesayotirlar? Bobolarning meroslari ne holga tushdi?...”
deb o’ksinadi. Tahmin qilish mumkinki, Amir Temur asarda boyagi yigitni ham,
tomoshabinlarni ham bobolardan qolgan meros – o’zbek davlatining daxlsizligini
saqlab qolishga qaratilgan, ularga kuch va ruhiy madad bag’ishlaydigan so’zlarni
aytadi»
7
.
Shuningdek, N.Karimov yaqinda nemis va turk olimlari ishtirokida chop
etilgan Sattor Jabborning “Qutulish yo’lida” degan kitobida “Temur sag’anasi”
dramasidan 16 satrli she’riy parcha berilganligini aytib o’tadi va kitobida
Fitratning topilmalaridan biri sifatida “Temur sag’anasi ustinda” nomi bilan
berishga muvofiq bo’ladi:
Yuvosh es, tong eli, to’xta, bu yerlarni ko’rarsenmi?
Bu toshning ostida kimdir yotib qolgan, bilarsenmi?
Butun ochunni titratgan buyuk xonning tug’u toshin
Ziyorat etmayin, yuz surtmayin ildam o’tarsenmi?
Bu sipsidam qora tosh ostida bor o’yla bir xonkim,
Yoritgandi qorong’uliklarda qolgan turk dunyosin.
Og’ir tuproqlar ichra yon bosib tingan bu arslondirkim,
7
Каримов Н. ХХ аср адабиёти манзаралари. Биринчи китоб. – Т.: Ўзбекистон, 2008. –
Б.
118-119..
16
Turardi eringdan-da eshitgan chog’da “urho”sin
Bu xoqonning qilichlar sindirib tuzgan ulug’ mulki
Esizlar, ohlar, munglar, yozishlarkim, buzilmishdir.
Bugun qonlar to’kib, jonlar sochib ko’rgan chechak bog’i
Fig’onlar, qayg’ular va hasratlarkim, buzilmishdir.
Yoril, ey turk baxtini esga solgan tosh, yoril ildam,
Yorilkim, ko’kraging ichra yotib qolgan xon uyg’onsin!
Talangan, yondirilgan yurtini – Turonini ko’rsin!
Ezilgan, yaralangan boyqish elga yo’lni ko’rsatsin!
8
Eng asosiy gap Fitratning tarixiy shaxs siymosi orqali zamonning dolzarb,
muhim, shu bilan birga chigal muommalarini falsafiy-badiiy zaminda tarixiy
ildizlarini ochish orqali, yurt va uning kelajagi haqida tasavvur tug’dirishga
urinishidir.
Maqsud Shayxzodaning “Mirzo Ulug’bek” tragediyasida Amir Temur garchi
bir marta arvoh bo’lib sahnada ko’rinsa-da, uning o’ziga xos xarakteri ochib
beriladi.
M.Shayxzoda Temur arvohini berishda Fitratning “Temur sag’anasi”dagi
tasvir usullaridan foydalangan bo’lishi haqiqatdan uzoq emas. Yuqorida
aytganimizday, Fitratda yigit Sohibqiron maqbarasiga kelib, unga murojaat qilib,
madad so’raydi.
Ammo asarning bizga yetib kelgan nusxasida Sohibqironning arvohi
ko’rinmaydi, yigitning monologi bilan yakunlanadi.
Maqsud Shayxzoda esa, Amir Temur siymosiga alohida ahamiyat bergan.
Avvalam bor shuni aytish kerakki, Maqsud Shayxzoda bu tasvirda romantik ruhga,
simvolik holatga urg’u qiladi. Buni muallif sahnaga Temur maqbarasini olib
chiqqandan bilish mumkin. Fitrat asariga nisbatan Sohibqiron kengroq ko’lamda
talqin qilingan. M.Shayxzodaning bosh qahramoni nima uchun bobosiga murojaat
8
Каримов Н. ХХ аср адабиёти манзаралари. Биринчи китоб. – Т.: Ўзбекистон, 2008. –
Б.
392.
17
qiladi? Buning sabablarini muallif yorqin ochib beradi. Mirzo Ulug’bek hayotida,
hokimlik faoliyatida berk ko’chaga kirib qoladi. Feodallar o’rtasidagi janjallar,
saroy fitnalari, taxt talashishlar, mutaassiblikning avjiga chiqishi, ilmga kafan
bichishga urinishlar yulduzlar olamini chuqur o’rgangan buyuk munajjimni zulmat
ichiga tortib ketadi.
Shunday daxshatli ahvolga tushib qolgan olim kimga murojaat qilsin?
Kimdan madad olsin? Kimga dardini to’kib solsin? Buning birdan-bir yo’li
bobosidan madad olishdir. Bu hol uni Temur maqbarasiga yetaklab boradi. Mirzo
Ulug’bek qalb iztiroblarini ezilib qayg’urish bilan izhor etadi.
Shu – qirq yillik andishaga alamli yakun
Ketib qoldi zamonadan diyonat, rostlik.
Mudhish bir jar yoqasida turmish mamlakat
Zulmatli tun o’ynayotir yurtning ufqida.
9
Qalbidagi dardlarini to’kib solishi orqali Ulug’bek bobosining topshirig’ini
uddalab bajara olmaganligidan, omonatini saqlay olmaganligidan noliydi. U
“avlodlarga chiqib qoldi g’oyat noqobil”, degan hulosa chiqarishga borib yetadi.
Bunga sabab amaldorlarning “Qulog’i kar, idroki bo’sh, irodasi
kuchsiz”ligidir. Eng daxshatlisi, reaksion kuchlar avjiga chiqib, sofdil, pok, halol
insonni o’ldirishga zamin tayyorlashi bo’ldi.
Yov nayzasini ko’kragimga o’qtaldi yovuz,
Bu yov sening evarangdir, g’oyat benomus
10
.
Bu yerda dramaturg ota va bola masalasini qo’yadi. Kim haq, kim nohaq?
Ulug’bek jonini fido qilib, Abdulatifga mehr nurini sochadi, qo’lidan kelgan
yaxshilikni qiladi. “Yaxshi so’zning urug’idan yaxshilik” (213-bet) kutadi. Ammo,
o’g’il-chi? U ma’rifat dushmanlarining vasvasasiga uchrab, takabburlik yo’liga
o’tdi.
Xarakterli tomoni shundaki, Ulug’bek o’z hatolarini ham tushunadi.
Otalarning musibati farzandlarning hammasini yaxshi deb o’ylashadi, tarbiyada
9
Shayxzoda M. Asarlar. Olti Tomlik, 5-tom.209-bet
10
O’sha kitob, o’sha bet.
18
talabchanlikni unutganligidadir. Bundan bolalarni to’g’ri tarbiyalash masalasi
ko’tariladi. Ma’naviy jihatdan farzandidan ajralib qolgan ota nima qilsin?
“Maslahat ber, menga bobo! G’oyat muhtojman!”
Ulug’bek nima ish qilishini so’rashi ham davrning taqozosi bilan yuz beradi.
Tag’in lashkar, tag’in jangu, yaroq aslaha!
Oxiratga qadar shumi,
11
sultonlar ishi?
Ulug’bek o’zida Temurbekning shaddodligi yo’qligini, urush uning ta’biga
yoqmasligini tan olishi ham uni Temurbekka chorlagan. Hokim yana nimadan
iztirob chekadi?
Odam qirishdan, bog’larni kesib kuydirishdan eziladi. Bunday janglar
Ulug’bekka yot bo’lganligi uchun bobodan maslahat olmoqchi. Axir, shohlar
vazifasi fuqorolarni yashatishmi, o’ldirishmi? Buni aniq bilib olishni burchi deb
biladi. Muallif Amir Temurning mujassam qomati, haybatli qiyofasini sahnada
paydo qilib, uni tilga kiritadi.
Sohibqiron nima narsalarni ko’zda tutib gapiradi? Dastlab, jahonni yarmini
qanday egallab olganini fahrlanib tilga oladi. U saltanatni qilich bilan qurganligini,
uning g’alabasini kaliti shamshirda, hujumda, qaqshatg’ich zarba deb biladi.
Sohibqiron o’z faoliyatidan zavqlanadi.
Kimki senga bosh egmasa, boshin uzmoqning,
Kallalardan falakoso minor tuzmoqni
Lazzatini unutmayman qiyomatgacha!
12
Shuni aytib o’tishimiz kerakki, Maqsud Shayxzodaning tragediysini sho’ro
mafkurasi avjiga chiqqan kezlarda yozgan edi. U garchi bu mafkuraning qobig’ini
yorib chiqib ijod etishga jiddiy uringan bo’lsa-da, uning izi qisman asarda qolgan.
Buni biz Amir Temurning jangovor faoliytini yoritishda, uni kamsitish hollarida
ko’ramiz.
Bunday talqin, ayniqsa, Piri Zindoniy bilan bo’lgan to’qnashuvda seziladi.
Birda paydo bo’gan Piri Zindoniy qo’lidagi bolg’a bilan uning qilichini urib
11
O’sha kitob, 210-bet.
12
O’sha kitib, 212-bet.
19
tushiradi. Bu bilan go’yo sarbadorlardan bo’lgan bir temirchi Sohibqironni
yengadi.
Ho! Yoruqqa chidolmadi, zulmatshoh Temur!
Bolg’alarning zarbi, ana, qilichingdan zo’r.
Hayotparvar mehnatga nur, qotillarga – go’r
13
.
Ma’lumki, Piri Zindoniy asar qahramonlaridan biri. Muallifning badiiy
to’qimasi yordamida yaratilgan bu qahramon asarning mag’iziga, syujet liniyasiga,
konflikt xarakteriga ustalik bilan singdirilgan. Uning irodasini ellik yil zindon buka
olmadi. U xalqninng chin farzandi, uning baxti uchun jonini fido qilishga tayyor
turgan jasur, aqli o’tkir, zehni yuksak, yuragida erk nafasi gurkirab turgan mard
inson. Shohlarga, shu jumladan, Ulug’bekka ham bosh egmaydigan qudratli
sarbador. Bu hol ayniqsa Piri Zindoniyning Ulug’bek bilan bo’lgan uchrashuvida
yaqqol ko’rinadi. Bunda ikki oqil shaxsning ichki olamlari, dardlari, mana-man
deb ochilib ketadi.
Piri Zindoniy M.Shayxzodaning mohirlik bilan yaratilgan, jonli, baquvvat
bo’lib chiqqan obrazidir.
Amir Temur arvohida uning hujumkorlik jasorati ham bo’rtib ko’rinadi.
Umrim vafo qilganida yana besh-o’n yil,
Men o’tmagan biron daryo qolmas edi, bil!
14
Sohibqiron Xitoyga hujum qilishga qat’iy kirishib, yo’lda vafot etganligi
aniq. Shu holni M.Shayxzoda rivojlantirib, Amir Temurning asl niyatini, ya’ni
jahonni zabt etish niyatini ochib beradi.
Sohibqironga nevarasining ilm olamidagi jonbozligi ham ma’qul tushmaydi.
Shu sababdan u achchiq-achchiq tanbeh berganday.
O’g’lim, sening irodangni yeb qo’ydi kitob,
Sipohlik rasmlarin qilmayin pisand…
Yerdagi naqd diyoringni boy berding qo’ldan
15
.
13
O’sha kitob, o’sha bet.
14
O’sha kitob, osha bet.
15
O’sha kitob, osha bet.
20
Amir Temur mamlakatni vayron bo’lib boshlaganiga Ulug’bekni aybdor deb
topadi. Bunga yana bir sababni Ulug’bek shamshirning qudratidan foydalana
olmaganligida deb biladi.
Sohibqiron “Maydonlarda issiq qonning bug’i…” (218-bet)
ko’rinmayotganligidan juda xafa. O’ziday hukmron chiqmaganligi uni tashvishga
soladi.
Shahrisabzlik Temurbekning vahimasidan
Qaltiradi yetti iqlim tog’u toshlari.
Samarqannda bir yo’talsam, buning zarbidan
Yoriladi xalifayi Bog’dodning o’ti
Isfahonda zilziladek qimirlardi yer
16
.
Bu uchrashuvdan Ulug’bek o’ziga zarur hulosalar chiqaradi, bobosining
tanbehlaridan saboq oladi.
“Shohlar umrin puchligiga” to’la ishonch hosil qilib, qat’iy “sulton o’lsa
hamki, donishmand yashar”, degan fikriga keladi. Ayniqsa, “Olimlarga mangu
hayot tarixi – bashar” so’zlari juda xarakterlidir.
Bulardan shu narsa oydinki, Maqsud Shayxzoda Amir Temurning arvohi
orqali uning jiddiy muhim qirralarini ochib berib, ulug’ shaxsning qiyofasini ko’z
oldimizga keltira oldi. Sho’ro davrida ulug’ sarkardaning shunday tarzda talqin
qilishini ham ijodiy mardlik edi.
Sho’ro davrida bironta o’zbek adibi Amir Temurning mukammal sahnaviy
obrazini yaratib bermadi. Bu vazifani atoqli ozarbayjon dramatugi va shoiri
Husayn Jovid (1882-1941) mardonavor holda, cho’chimasdan bajardi. Bu drama
qattiq qarshiliklarga uchragan, uning muallifi mafkura sohasida juda katta xato
qilganligi ta’kidlanib, asar qoralanib, rad etiladi. Mustaqillik sharofati bilan “Amir
Temur” piessasi haqiqiy bohosini olib, adabiyot olamiga olib kirildi. O’zining
abadiy o’rnini topdi.
Bu asar mustaqillik sharofati bilan 1998 yil “Jahon adabiyoti” jurnilining 1-
sonida Usmon Qo’chqor tarjimasida chop etildi.
16
O’sha kitob, 211-bet.
21
Usmon Qo’chqor Husayn Jovid hayoti haqida shunday yozadi:
“Buyuk ozarboyjon shoiri, dramaturgi Husayn Jovid (1882–1941)
Naxchevonda tug’ilib, ilk tahsilni shu yerda olgan. So’ngro Tabrizning tolibon
madrasasida o’qidi (1899–1903) Istambul Universitetining adabiyot bo’limini
tugatgan (1909). Naxchevon, Ganja, Tiflisda muallimlik qilgan. 1915 yildan
Bokuda ijod qila boshladi. 1926 yilda davolanish uchun Germaniyaga ketdi va 7 oy
Berlinda yashadi.
1937 yilda qatag’on qilindi va 1941 yil 5 dekabrda hibsda vafot etdi. Uning
“Knyaz”, “Payg’ambar”, “Shayx San’on”, “Xayyom”, “O’pqon”, “Amir Temur”,
“Iblis” kabi sahna asarlari shuhrat qozondi”
17
.
Husayn Jovid asarining fazilatlari nimada?
Eng muhimi og’ir davrda buyuk sarkardaning hayoti va faoliyatiga to’g’ri
nazar tashlashga urinishidadir. Dramada Amir Temur buyuk sarkarda, o’tkir
farosatli, irodali, o’z zamonining muommolarini, ziddiyatlarini bartaraf eta
oladigan donishmand sifatida ko’rinadi. Shu bilan birga adolat va muhabbat uchun
kurashuvchi, ularni amalga oshirish uchun jonbozlik ko’rsatgan mardonavor
o’g’lon ko’z oldimizdan o’tadi.
Fitrat va Husayn Jovid garchi bir-birlarining asarlaridan bexabar
bo’lishlariga qaramasdan, ularda mushtaraklik jihatlari mavjud. Bunga olib kelgan
narsa, har ikki adibning ma’lum bir tarixiy sharoitda yashab ijod etkanliklaridir.
Mustamlakachilik ostida azob chekkan aholining dard-alamlari turli joylarda
yashagan adiblarning fig’onlari bir mazmun va bir ohangda eshitildi.
Fitrat hamda Husayn Jovid asarlarida Amir Temur siymosi bahonasida
fuqarolarning qalblarini ezib, tilka-pora qilgan dardlarini izhor etishdir. Har ikki
ijodkorning umumiy falsafiy-badiiy konsepsiyasi aynan Amir Temur obrazida
birlashib, umumiy xalq dardini, umumiy bir g’oyani ifoda etadi.
Eng asosiysi, Husayn Jovid Temurning ajoyib fazilatlarini iste’dod, o’tkir
aql-farosat, teran hissiyotga ega bo’lgan qalb bilan ifoda etganligidadir. Asarning
tub muhim ildizi mana shunda.
17
Jahon adabiyoti. 1998.
№1. 43-bet.
22
Haqiqattan ham, Amir Temur asari xolisligi, tarixan to’g’ri yoritilganligidan
ajralib turadi.Amir Temur bilan Yildirim Boyazid o’rtasidagi ziddiyat va uning
o’sib borib murosasiz janga aylanib ketishi asarning bosh konflektini tashkil etadi.
H.Jovid bu ikki shaxsni badiiy talqin etar ekan, ularga haqqoniy baho beradi.
Boyazidning dimog’dorligi, Amir Temurni mensimasligini Jo’ja, Shayx Buhoriy
obrazlari orqali fosh qilar ekan, Amir Temurning tadbirkor, turkiy xalqlar birligi
uchun kurashuvchi, islomga e’tiqodi baland siymo ekanligini, mamlakat
obodonchiligiga katta e’tibor bergan, tijorat va san’atni, ma’naviyatni teng ko’rgan
inson ekanligini mehr bilan tasvirlaydi.
23
Do'stlaringiz bilan baham: |