Айтматов Ш. боранлы бандирги

бына бприншн болып Сулайманованын аты жазылды.
Ҳәўескерлер 
кружоги 
тәрепинен 
ҳызықлы 
концерт
койылғаннан соц директор қонацларды, мектеп муғал-
лпмлерин, колхоз активлерин өз үйине аўкат жеўге ша-
кырды. Бул жерде де Алтынан Сулаймановнанық ке-
лиўине әбден қуўанысып жур. Оны ец ҳүрметли орын-
ға—гилемлер төселген төрге отырғызып, өзлериниц шын
жүректен сыйлайтуғынын 
анғартыўға 
тырыспақта.
Бундаи жағдайда бәрҳә болатуғын тостлар да көтери-
лип, конақлар кеўплли сөйлеснп отыр.
Үйге усы жерли бала жнгит кпрнп, директорға бир
дәсте телеграмма берди. 
Мектептнн ашылыўы 
менен
жерлеслерин қутлықлап жазған бурынғы оқыўшылар-
дыц телеграммалары қолдап қолға өтнп атыр.
— Буларды Дүйшен ғарры әкелдн ме—деп директор
балага қарады.
—Аўа,—деди бала.—Телеграммаларды 
жыйналыс-
та, көпшнлпк арасында ашып оқысып деп асыгып, атты
сабалаўым менен келднм,—дейдн Дүйшен. Қешиккенин
еситкен ғарры қапа болып тур.
— Неге ол далада жүрнпти? 
Шақыр, аттан түсип
үйге кирсин.
Бала Дүйшенди шақырмақшы болып, сыртқа шық-
ты. Бир нәрсе ядына 
түскендей жанымда 
отырған
Алтынай Сулаймановна селк ете қалып, меннен Дүншен-
нпн кнм екенин сорады.
—Ол колхоз почтальоны гой, Алтынай Сулаймановна.
Сиз оны билеспз бе?
Академик түсиникспз 
түрде бас силкпп, 
орнынан
турмақшы болды. Сол ўақытта әйнек алдынан атлы би-
реў шапқылап өтип кетти. Бала үйге қайтып келип, ди-
ректорға:
10
www.ziyouz.com kutubxonasi

---