Айтматов Ш. боранлы бандирги

Аўылда «бизин данқлы илимпазымыз бул жерге 
ке-
лиўге менсинбей, Гүркиреўдин жолын умытып кетипти»
деген сөзлер де бар қусайды,—дедим.
—Әлбетте барыў керек 
еди,—деп 
Сулаймановна
муная езиў тартты,—Өзнмнин де көптен бери барсам
деген оным бар. Рас, Гүркиреўде ҳеш қандай ағайын-
туўғаным жоқ. Бирақ мәселе онда емес ғой. Қайткенде
де жақын арада оған барыўым керек. Туўылған жерди
қатты сағындым... 
о
' Академик Сулайманова мектептеги салтанатлы жый-
налыс ендн-енди ашылайын деп турған ўақытта аўыл-
га келди.
Әйнектен онын машинасын көрген колхозшылар топыр-
ласыўы менен майданға шықты. Таныған, танымағаны
да, үлкени-кишиси де, бәри де академиктнн қолын қыс-
ыўға асығып жүр. Бундап қабыл етиўди онша күтпеген
Алтынай Сулаймановна, менин байқаўымша, азырақ
қысынып та қалды. Қолын көкнрегине қойып, жән-жа-
ғына бас ийиў менен киятырған ол, қоршаған көпши-
лик арасынан президиум столына көп қыйыншылықта
жетти.
Алтынай Сулаймановна 
өз өмиринде талай 
салта-
натлы жыйналысларда болып, оны 
бәрҳә 
ҳүрметлеп,
қуўаныш пенен қарсы алған шығар. Бирақ, мына аўыл
мектебинде жерлеслеринин шын ықлас пенен күтип
алыўы оныц кеўлин толқытса керек. 
Ол төмен қарап,
келип қалған көз жасын жасыра алмай отыр.
Салтанатлы шығып сөйлеўлерден 
кейин, 
қәдирли
қонақтьщ мойнына пионерлер қызыл 
галстук байлап,
9
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

гул дастелерин усынды. Жаца мектептиц ҳүрмет кита-