Айтматов Ш. боранлы бандирги

ыста болдым. Сен енди қалаға оқыўға барасац. Еситтиц
бе?
Ағып турған кишкене дәрья бойына келгенимизде
Дүйшен:
—Аттан түснп. жуўын 
Алтынай,—деп қалтасынан
бир бөлек сабын шығарып берди.—Мә, ал. Аяма. Қәле-
сец мен анаў жаққа барып, атты отлатып қайтайын. Ал
сен шешинип, шомылып ал. Мейли, болған истиц бәри
умыт болсын. Екикши оны ойлама да. Шомыл Алтынай,
өзине жецил болады. Яқшыма?
Мен мақуллап, бас ийзедим. Дүйшен 
былайырақ
кетиўден-ақ шешинип, суўға түстим. Қатты аққан тынық
суў астынан көгилдир, ақ, қызыл таслар қадала қарай-
ды. Қосыўысым менен толы суў алып, көкирегиме шаш-
тым. Муздай тамшылар денемнен сорғалағанда титире-
нип, күлип жибердим. Бул мектептен кеткели берги ме-
ниц биринши күлиўим еди. О, күлген 
қандай жақсы-
Қайтадан үстиме тез-тез суў 
шашып. бирден терецге
сүнгидим. Қатты ағыс шетке апарып тасласа, қайтадан
сүцгиймен.
Өткен күнлердиц барлық ылас, 
сасығын^ алып кете
гөр! Мени де өзицдей тап-таза 
ет!—деп суўға сыбыр-
лап жалынаман... 
.
Б7
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

Бнреўдиц жүрегинде өмиринше қалған адам изи не-
ге сол соқпақта бхәҳама жата берменди екен- Егер ҳәз-
пр мен Дүпшен менен бпрге таўдан қайтқан соқпағы-
мызды таба алсам, жерге бүккеме түснп, муғаллимннқ
изин сүйер едим. Бул соқпақ мениц келешегиме жол аш-
гы... Мени жаца өмир мепен жаца турмысқа, үмитлер
менен жақтылы кунге әкелген сол соқпаққа мыц рәҳ-
мет!...
Еки күннен кейин Дүйшен мени станцияға әкелди.