Айтматов Ш. боранлы бандирги

Бул болған 
ислерден 
кейин 
мениц 
аўылда қалғым
келмеди. Жаца 
өмирди жаца жерде баслаўым тийис
еди. Адамлар да менпц бул пикиримди дурыс деп тапгы.
Меии жолға Сайқал менен Қареке шығарып салды. Ол-
ар жас баладай жыласып, 
бетимнен шорп-шорп сүй-
еди. Жолда жерсец деп шөрек. баўырсақларды туйин-
пшкке тыққышлап жүр. Хошласыўга басқа қоцсылар,
ҳәтте Сатымқул жәнжелкеш те келди.
—Алла яр болып, жолыцды жақтыртсын қызым,—де-
ди ол.—Тартынып я қорқып жүрме. Дүйшен муғаллим-
ниц айтқан ақылын 
орынласац-хор болмайсац. Неснн
сорайсац, бизлер де енди бир 
нәрселерди түсинетуғын
болдық,
Бизиц класстыц оқыўшылары арбаныц артынан узақ
жуўырысып, көпке шекем қол былғап турысты.
Мениц жанымда бир неше балалар болды. Олар да
Ташкенттеги детдомда оқымақшы. Станцияда бизлерди
тери тежурка кийген рус ҳаялы күтип тур екен.
Соцынан талай рет таў ишиндеги терекке бүркенген
усы кишкене станциядан поезда жүрнп өттим. Меницше
жүрегимниц жартысын тап усы жерде мәцгиликке қал-
дырып кеткен сыяқлыман.
Бәҳәр күниниц кешки 
гүцгирт жақтысы адам кеў-
лин муцайтқандай еди. Тап ол да бизиц айырылысату-
ғынымызды бнлгендей. Хошласыўдыц жанына қаншел-
58
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

ли аўыр тийип турғанын Дуйшен билдирмеўге тырысып
тур. Бирақ бул маған белгили ғой. Себеби мениқ өзим-
нин де алқымым тығылып, жылап жибериўиме сәл-ақ
бар. Дүйшен менин көзиме қадала қарап, қолы менен
шашымды, бетимди, ҳәтте көйлегимдеги илгеклерди де