Айтматов Ш. боранлы бандирги

түршиктирген тынышлықты бир ҳаялдыц:
— Бахытсыз бийшара-ай, 
күйеўи я ағасын танып,
5 -2 2 9
65
www.ziyouz.com kutubxonasi

---

жуўырып келсе, онысы басқа биреў болып шығыпты,—де-
ген даўысы бөлдн.
Адамлар қыпмылдай баслады.
— Бунысы қыйын болған екен,—дедп бир гүрилдеген
даўыс.
—Қурғыр урыста биз не көрмедик? Басымыздан ҳәр
нәрсени кеширдик ғоп,—деди өксип екиншп бир ҳаял.
Стрелкашы бетиме басқан қолымды жаздырып:
—Жүрнқиз, тодып қаласыз. 
Шығарып салайын,—
деди.
Ол мениц қолтығымнан сүйедн. Екиншп 
жағымнан
бнр офицер қолымды услап:
—Жүрициз гражданка, бпз бәримиз де түсинип тур-
мыз,—дедп.
Адамлар жарылып, жол берди. Оннан соц мени тап
күйеўи я туўысқаны өлген адамдай етип, сүйеп алып кет-
ти. Бизлер ҳәммениц алдында әсте-ақырын жүрип кия-
тырмыз. Қейннмизде басқа адамлар. Ушырасқан киснлер,
олар да көпшнлнкке қосылып, дпзилиседи. Бир ҳаял ме-
ниц ийннме жүн орайпегин жапты. Купедеги 
инвалид
қоцсымыз қапталда, қолтығындағы балдақларына сүпе-
нип, ҳәккелеп киятыр. Ол сәл плгерирек шығып, бетиме
қарады. Ақ иейил, ҳәзилкеш, қайырқом, мәрт адам—ол
неге екенин билмедим, басын жалацбаслап алыпты және
маған жылап княтырғандай сезилди. Мениц де иши-
баўырым өртенип, көз жасым тынбай сорғалайды. Сос-
тав қапталындағы бул үнспз жүристен, телеграф сымла-
рыныц самалдағы ызыцлысынан, мен ҳақыйқатында да
азалы, матам маршын еситкендей едим. «Жоқ енди оны
ҳеш қашан да көре алмайман!».
Вагон қапталында бизлерди поезд начальниги тоқ-