Adabiyot ixlosmandi

Maksimich kulib qollarini kotardi:
- Men taslim boldim, Roziya. Agar vaqtingiz boisa, 
endi biror joyda dam olaylik.
Roziya tez soatiga qaxadi, Sattor tayinlagan vaqt 
yaqinlashib qolganini ko'rib, yuragi «shig‘» etib ket- 
di. Uning yuzi birdan o'zgarganini ko'rib, Maksimich 
shoshib so'radi:
- Biror joyga bormoqchimidingiz? Kech qolyapsizmi?
- O'n besh daqiqa bor. Ulguraman.
Roziyaning yuzida yana o‘sha otli joziba barq urib
ko'rindi. Maksimich undagi boyagi oychanlik va ho- 
zirgi o'zgarishning sababini bilmoqchi bolib:
- Nima, visol bormidi? - dedi.
Roziya yuzini cho'g'day qizdirgan ehtirosning taftini 
o‘zi ham sezdi-yu, uyalib yerga qaradi:
- H a .
Maksimich tarvuzi qoltig'idan tushganday bir lah- 
za xomush turib qoldi. Roziya unga mayin bir nigoh 
tashlab:
- Keçhirasiz, endi, - dedi. - Bormasam bolmay- 
di. Roziya bilan birga otkazgan damlar Maksimichga 
endi butunlay boshqacha ko‘rinib ketdi. «Bu qiz nega 
muncha yoqimtoy desam, hammasi sevgining joziba- 
si ekan-da. Sevgan yigit uyg'otgan go'zallik meni o‘zi-

---

ogr) 
------------------------
«Jtinj»
-------------- c - . — 23
ga tortgan bolsa, men boshqa odam uchun yoqilgan 
gulxanda isinmoqchi boldimmi?»
- Ah! Siz meni kechiring, Roziya! - dedi Maksimich 
va Roziyaning tiqilinchda ezgllangan kiyimiga qaradi. 
Qizlar visolga maxsus kiyinib, bezanib borishi ko'ng- 
lidan otdi. Roziya mehmonning ko'ngliga qarab, bu- 
ning hammasidan mahrum bolgani Maksimichni qat- 
tiq hijolatga soldi.
- Oldinroq aytsangiz bolmasmidi, Roziya? Men tu-