Adabiyot ixlosmandi

na biladi».
Shu payt ko*ksi aUanechuk tortishib og'riyotganini 
sezdi-yu, xayoli boshqa yoqqa burildi.
«Yurak hunar ko'rsatmasa edi. Issiqda ko'p yur- 
dim-da, o'rganmaganlikdan! - deb o'ziga tasalli berdi.
- Borib dam olsam otib ketar».
Taksi Beshyog‘och orqali otib, anhor boñiga kel- 
ganda Roziya uni to'xtatdi. Ko'prikdan beriroqda yol- 
ga qarab turgan yolg'iz yigit mashinadan tushayotgan 
Roziyani ko‘rdi-yu, quvonib unga qarab kela boshladi. 
Roziyaning yuzi ajib bir zavqdan nurlanib ketdi. Ko‘z- 
lari hayajondan uchqunlandi. Shunday bolsa ham, u 
Maksimichning Sattorga qiziqib tikilayotganini sezib:
- Istasangiz tanishtirib qo'yaman, - dedi.
- Istayman! - deb Maksimich ham mashinadan 
tushdi. Taksichiga «ketmay turing!» ishorasini qil- 
di-da, Roziya bilan birga Sattorga qarab yurdi.
Sattor yaqin kelganda Maksimich u bilan Roziya­
ning orasida qandaydir sirli bir munosiblik borligini, 
ikkovining yulduzi yulduziga chindan ham to‘g‘ri ke- 
lishini sezdi. Sattoming qaddi-qomatida, yuz-ko‘zi- 
da barkamol yigitlarga xos alohida bir joziba bor edi. 
Uning qol berishidan, bosiq kulimsirashidan, goh 
Roziyaga, goh mehmonga yuzlanib gapirishi va gap- 
ga quloq solishidan yaxshi tarbiya ko'rgan ziyoli yigit 
ekani ham bilinib turardi. Maksimich unga tan berga- 
nini aytgisi kéldi.
- Agar men sizni Parijda uchratsam, manaman de- 
gan fransuz yigitlaridan farq qilolmas edim!
Sattor gapni hazilga burib kuldi:

---

6^ = - - ^
--------------- «M
él
---------